Goed topic, Jack! Met dank aan De Teng
Hier momenteel aanwezig 3x P, al dan niet "echte" van Fender
De 1979 walnut, mijn lievelingsbas. Mooi op de foto gezet door keppe tijdens de 2007 Schijndel-meeting. Deze gaat nooit meer weg. Beslist geen perfect en erg waardevol exemplaar (heeft bijvoorbeeld de typische jaren '70-te-wijde-neckpocket, en in een grijs verleden is het serienummer verdwenen, lang vóór ik 'm in 2000 kocht), maar ik ben er compleet mee vergroeid. De originele PU- én brugkappen zijn er nog bij. Hals is in 2001 opnieuw gevlakt, gelakt en van nieuwe frets voorzien door Ellio Martina. Er zitten nu D'Addario roundwounds op, maar die worden binnenkort vervangen door een setje Rotosound Monel Jazz Flatwounds (de "Roger Waters"-snaren

)
De BaCH 1954 Precision (al noemt BaCH het een '51). In 2007 gekocht. Mahonie body. De '54 style brug met 2 brugzadels is vervangen door een standaard 4x1 brug voor een betere intonatie. Als extra heb ik er een PU-cover op gezet. Snaren zijn LaBella flatwounds. Deze bas klinkt enorm hard en vet en heeft een veel hogere output dan de '79 Fender. Fijn ding en verrassend goed afgewerkt voor het geld.
De Squier Vintage Modified Precision. Afgelopen augustus gekocht. Erg lichte agathis body, ding klinkt enorm rond, warm en vet en speelt bijzonder makkelijk door de ten opzichte van de '79-er vrij platte hals. Hier zitten roundwounds op en dat blijft ook zo. Mogelijk dat ik er nog wel een keer een PU-cover op zet en ik ben nog hevig aan het dubben of ik de slagplaat zal vervangen, maar voorlopig blijft-ie nog wel even zoals-ie is. Ook een heerlijk basje.
Laatste aanwinst: een Samick P-body met electronica en slagplaat. Plan is om daar een Jazz-hals met palissander toets op te zetten, maar met dit projectje heb ik geen haast, dat komt wel.
