basgitaarforum.nl

Jij hebt wat met donkere sterretjes

Even wat project Foto's ,,

De Aria








En de Telebas.









Deze gaat overigens een poosje bij Julia logeren.

Grtz..

Zien er beiden fraai uit Jack, maar misschien nog een paar chromen Tele-knoppen op die freetloze ?

Ik had die knoppen juist zwart gehouden ivm met de binding en toets.

Als ik het win morgen komen er ook nog een set zwarte tuners op..

Ah, een esthetiesch overwooghen keuze ...... OK, het zou niet de mijne zijn ( zwarte tuners ) maar er zit een visie achter en daar kan ik wel wat mee

Wat doet de derde knop op de slagplaat?

En de brug staat best in het midden van de body...
Steekt de hals dus heel ver uit?
Of heft 'ie een kleinere scale?

Ziet er erg interessant uit!

Dat Jurren, is een WAH! Geweldig ding Jack!

Merk & model: Daion Power Mark X-B

Bouwjaar volgens het serienummer: 1980 - aangekocht in 1981, als ik me goed herinner.

Body in koa, bruin gebeitst, transparant afgelakt.
Doorlopende hals in koa, driedelig - nou ja, twee delen koa met een donkere streep in het midden, waarschijnlijk ebbenhout of palissander. Toets in palissander.
De houtsoorten weet ik van een gitaarbouwer, die er niet over te spreken was: “Voor het bovenblad van een chique jazzgitaar die een beetje donker moet klinken, oké, maar duur koa gebruiken voor een massieve basgitaar? Ze dachten toen zeker dat het niet op kon?” Uit een catalogus van 1982 (https://home.att.net/~daion2/Page18.html" onclick="window.open(this.href);return false;) blijkt dat Daion later voor dit model overgeschakeld is op essenhout. De gitaarbouwer: “Maar goed ook. Koa is al duur genoeg.”

Topkam en brugzadels in messing.
Driestandenschakelaar, toon- en volumeknop per element.




Originele pick-ups vervangen door een EMG PJ-set. Heel populaire set-up in die tijd en iedereen die ik ernaar vroeg, had zo’n beetje dezelfde ervaring: het P-element alleen klinkt prima, de combinatie PJ klinkt gewéldig en het J-element alleen doet je meteen naar de knoppen van je versterker of je equalizer grijpen. Ik kende iemand die een andere bas had met een EMG J-set, waarvan hij zeer tevreden was over het brugelement alleen. Die had toen een identiek los brugelement besteld bij EMG en dat in een PJ-combinatie gezet. Klonk het brugelement inderdaad beter, maar was de combinatie PJ weer heel wat minder. Zucht.



Versterking: klinkt bij optredens prima rechtstreeks via het mengpaneel. Voor losse repetities, als ik een keer een bandje zonder bas moest depanneren, prikte ik ‘m vaak gewoon in de zanginstallatie - ik had in die tijd een loodzware knoert van een Kustom-versterker en géén auto. Moesten de anderen maar wat stiller spelen. Voor de drummer nam ik dan een rol tape en een paar kurktegels mee.
Tegenwoordig: een oude Roland Super Cube-100 Bass. M’n zoontje heeft onlangs m’n oude koptelefoonversterker opgegraven uit een doos oude rommel, een Bass Rockman by Tom Scholz, en die doet het ook nog prima. Vroeger oefende ik eigenlijk meestal onversterkt: de bas klinkt prima van zichzelf - heb ik altijd een belangrijk kenmerk gevonden van een goede basgitaar, maar misschien is dat een onterecht idee van me.

Daion was een Japanse firma die in de jaren tachtig gitaren en bassen met een eigen smoel op de westerse markt bracht. Volgens mij was het de bedoeling om eerst marktaandeel te verwerven door hoogkwalitatieve instrumenten aan te bieden voor een in verhouding lage prijs, en daar zijn ze heel snel hartstikke failliet aan gegaan. Het is niet duidelijk in welke fabriek de instrumenten werden gebouwd. Volgens informatie van Daion zelf gebeurde dat in de fabriek van Yamaki en niet in die van Matsumoku. Anderen zeggen dan weer dat Yamaki alleen akoestische instrumenten bouwde en Matsumoku elektrische. Weer anderen beweren dat Matsumoku ook akoestische instrumenten bouwde en Yamaki ook elektrische. Enfin, een rommeltje waarin een kat haar eigen jongen niet meer terugvindt.
Verzamelwaarde heeft het merk Daion nauwelijks, de schaarse gitaren en bassen die aangeboden worden op de tweedehandsmarkt verwisselen voor lage prijzen van eigenaar. De kwaliteit lijkt de jaren wel te doorstaan: mijn exemplaar heeft ongeveer 20 jaar in z’n koffer doorgebracht en hoefde niet eens veel bijgesteld te worden.



Amateurwebsite van een wat al te enthousiaste Daion-fan - zo speciaal zijn die dingen nu ook weer niet:
https://home.att.net/~daion/index.html
Met een pagina over de basmodellen:
https://home.att.net/~daion/Basses.html
Een andere webpagina met mooie plaatjes van vooral de andere modellen:
https://www.basslife.net/daionsondisplay.html

Daion had drie basmodellen:
- Savage: geschroefde hals, hap uit de achterkant van de body. Op dit forum is zo’n bas wel eens van het ene aan het andere lid doorverkocht, begrijp ik uit het archief.
- Power XX-B: negendelige, doorlopende hals, gesandwichte en gecontourde body. Dat was/is het model waar houtliefhebbers spontaan van beginnen te kwijlen. Ik had eigenlijk genoeg gespaard om deze wat duurdere bas te kopen, maar toen kwam de Power X-B voorbij…
- Power X-B: driedelige, doorlopende hals, massieve en minder gecontourde body. De eenvoud ervan sprak me meer aan en ik vond meteen het geluid ook wat steviger. Die contrasterende doorlopende hals van de Power XX-B vond ik eigenlijk wat te veel Duran Duran, Kagagoogoo en dergelijke. Heel populair toen, dat wel, denk maar aan de Aria Pro’s, de Westones, de Vantages en de Yamaha’s van die tijd, maar ik vond het eenvoudigere model nét iets meer rock-‘n-roll.

Daions zijn wel grotemensenbassen, met een brede hals (stringspacing +/- 20 mm aan de brug), iets dunner aan de treblekant dan aan de baskant. De scale is 34” en je moet wat verder reiken voor de lage posities, omdat de brug niet op het einde van de body staat maar ongeveer 7 cm hogerop. Die gitaarbouwer vond dat een goed idee, volgens hem zorgt dat voor de prima sustain die de bas heeft (die hap uit de body van het Savage-model vond hij dan weer géén goed idee). De Power X-B is wel wat zwaarder dan de gecontourde Power XX-B, maar daar staat tegenover dat de neckdive wat minder is.

Anders dan bij de rijke stinkerds waaruit dit forum blijkbaar hoofdzakelijk bestaat (denk hier héél véél smileys bij), is dit m’n enige basgitaar en daar kan ik prima mee leven. Ik heb alleen GAS voor een Westone The Rail, en wel om een aantal zeer specifieke redenen:
- Goede herinneringen aan: ik had een paar kennissen met zo’n headless bas en die durfden m’n Daion wel eens te willen lenen voor belangrijke optredens of zelfs voor opnames (en dat terwijl die toch ook Fenders, Gibsons, Rickenbackers en andere dure bassen hadden). Ik vroeg dan altijd hun Westone The Rail in ruil, voor een weekje of zo.
- Prima back-up: licht, neemt niet veel plaats in.
- Mediumscale van 32”: daar kan ik nog net mee uit de voeten - op een echte shortscale grijp ik hopeloos mis - én daar zou m’n zoontje best wel op kunnen beginnen te bassen. Hij volgt nu klassieke gitaar en gaat volgend jaar over op elektrische, maar bas interesseert hem ook en zelfs meer. Een shortscale heeft hij al eens geprobeerd, maar die vindt hij niet cool. Een The Rail wél.
- Educatief aspect: de toon veranderen door met het enige element te schuiven en door de plaats waar je speelt te variëren, dat vond ik vroeger net zo boeiend aan die basgitaar. Toegegeven, het geluid ervan is op zichzelf niet echt wereldschokkend, maar met een goede versterker wil het wel meevallen. Ik hoor net iets te vaak (jonge) bassisten praten over de tig verschillende bassen die ze willen hebben, met tig verschillende pick-ups, tig verschillende versterkers en tig verschillende effecten. Als m’n zoontje de basis van het bassen leert via dat verplaatsbare element en het gebruik van z’n eigen vingers - of plectrum, daar wil ik niet moeilijk over doen - zal hij daar wellicht wat minder last van hebben. Vermoed ik. Hoop ik.

Mooi lang verhaal Maurice! Dank je.
En voorwaar een niet onaardige bas, die Daion.


En dat cameraatje? Zou'k doen.

Mooi verhaal Maurice, en een mooie bas...zo'n Westone Rail komt toch nog wel vaak voorbij op diverse sites...

Jurren schreef:Wat doet de derde knop op de slagplaat?

En de brug staat best in het midden van de body...
Steekt de hals dus heel ver uit?
Of heft 'ie een kleinere scale?

Ziet er erg interessant uit!

De body is gewoon een telecaster gitaar,,die ik als donor heb overgenomen van Jarno. Die is ook verantwoordelijk voor die derde knop, en weet ook precies wat het is...Maar Edo zijn omschrijving is ook wel aardig.
Het is inderdaad nu een shortscale...plaatsing van de brug plus een medium scale hals..

Speelt en klinkt verder best wel goed..verbazingwekkend genoeg..

De meest monochrome & visueel saaie "collectie" van BGF...

Maar allebei oh zo mooi en smaakvol William

MacDaion schreef: de bas klinkt prima van zichzelf - heb ik altijd een belangrijk kenmerk gevonden van een goede basgitaar.

Helemaal mee eens.

Op onze drummer na mijn beste vrienden in de band...