Geen idee of dit van toepassing is, maar toen ik nog niet zo lang speelde had ik in live-situaties (oefenruimte of podium) de neiging om harder aan te slaan dan alleen thuis, bij het oefenen. Zeker wanneer het volume hoog was.
Inmiddels heb ik mezelf aangeleerd in het algemeen zachter aan te slaan (een persoonlijke keuze), maar wat ik je echt wil aanraden is je bewust te zijn van je aanslag; sla live net zo hard of zacht aan als tijdens het oefenen/studeren. Onderdruk de neiging om harder aan te slaan om je zelf beter te horen, maar zet de versterker iets harder. Of vraag de rest zachter te spelen, natuurlijk .
Ik had ook vaak pijnlijke vingers, maar inmiddels bijna nooit meer.
Toen ik met een 1x15 cabinet speelde was het erg moeilijk om daar een strak geluid uit te krijgen, vooral bij hoog volume in de bandsituatie. Tussen 2 gitaristen. Regelmatig blaren en open liggende vingertopjes. Bij de overschakeling naar 10 inch speakers was het een heel eind opgelost, de bas prikte er meer doorheen, meer mid in je sound toevoegen kan ook helpen.
Als ik nu een snee in mijn vinger heb, voorafgaand aan een repetitie of optreden, dan gebruik ik secondelijm. Een dun laagje over snee en nog een stukje daarbuiten. Werkt als een trein, geen zweet in de wond en meteen bescherming tegen bacteriën. De secondelijm slijt er bijzonder snel vanaf, na een dag of twee is het weg.
Bas, gitaar is niets voor jouw. Pak toch snel de 4 snaar!!!
Er vormt zich met regelmatig spelen een laagje eelt (ook op je vingers van de linkerhand) wat je een soort van blijft opbouwen als je blijft spelen, is mijn ervaring. Soms laat het laagje van de aanslagvingers los en vervelt dan als het ware.
Soms heb ik wel eens een lichte pijn in 1 of meerdere toppen als ik veel intensief en enthousiast gespeeld heb, dat wel. Maar van korte duur....
Het heeft mij een aantal jaar gekost voordat ik geen last meer van blaren had.
Je vingers moeten er aan wennen. Je moet eelt opbouwen. Zodra je intensiever gaat spelen (langer en vaker) gaat dit makkelijker.
Nadat ik al een aantal jaar speelde ben op een gegeven moment in een bandje beland. Met dit bandje werd er, voor mijn doen, ineens veel serieuzer en intensiever gespeeld. Toen kreeg weer enorm veel last van blaren. Ik heb toen ook even met seconde lijm lopen rommelen. Maar mijn ervaring is dat je beter gewoon zonder fratsen meters kan maken. Gewoon je blaar doorprikken, niet op de pijn letten en doorspelen. Dit zorgt ervoor dat je vingers veel veel sneller gewend zijn dan wanneer je de ongemakken gaat ontwijken.
Daarnaast zijn techniek, sound, afstelling van je bas.
Door stevig aan te slaan krijg je een mooiere toon en prik je wat gemakkelijker door de mix. Bij sommige bassen moet veel te hard werken om die mooie toon te krijgen. Dit kan aan de afstelling liggen, je sound of je eigen enthousiasme.
Ook hoe goed je jezelf hoort in het bandgeluid is enorm van belang. Als je te zacht staat ga je ongemerkt ook veel harder aanslaan dan je zou willen.
Toen ik contrabas ging spelen begon voor mij het hele spelletje weer opnieuw. Ondertussen speel ik al aardig wat jaartjes maar toch blijft het af en toe voorkomen. Meestal kan ik het van te voren al voorspellen aan de hand van de duur van het optreden en de akoestiek van de ruimte.
Vooral zorgen dat je lekker comfortabel en ontspannen kan spelen.
En daarnaast niet te veel van aantrekken van het ongemak en lekker doorspelen dus.
Het hoort er een beetje bij. Net als dat je spierpijn krijgt als je lekker gesport hebt.
.
