Dilemma over een Japanse Fender Marcus Miller
Geplaatst: 08 okt 2017, 01:40
Hallo basvolk,
Een tijdje ben ik al in het bezit van een Fender Marcus Miller Jazz Bass uit Japan. Ik ben buiten de repetitie ruimte en live erg tevreden over het beestje: door mijn koptelefoon en op opnames klinkt hij erg lekker en kan je zo van Precision naar Jaco naar Marcus Miller gaan. Hij speelt ook erg fijn en de nek voelt lekker aan.
Het enige nadeel is dat ik eigenlijk vanaf het begin ontzettend veel moeite heb om hem te gebruiken in een live setting of in de repetitie ruimte door gebrek aan laag/ prikken door de mix. Ook klinkt hij vrij dun, totaal niet vol. Zeker in vergelijking met mijn Japanse Squier P met Flatwounds of Amerikaanse Musicman Stingray. Hij schijnt erg veel hoog te hebben dat 'solo' op een koptelefoon erg lekker is, maar in de praktijk wat minder werkt. Ik heb al heel vaak moeite gedaan om 'm met EQ en aparte voorversterkers (TECH21 VT DELUXE) via mijn EBS FAFNER lekkerder te laten klinken, maar het blijft erg lastig. Bovendien ben ik van mening dat ook zonder EQ een goede basgitaar van zichzelf lekker in de mix moet liggen, als je 'm bv inplugt op een vreemde versterker tijdens een sessie.
Op zich was dit eerder geen echt groot probleem omdat ik in mijn indiepoprockbandje voornamelijk de Stingray of Precision gebruik. Ik heb nu ook een ander bandje (jazz/funk/fusion) waar een (jazz) bass die wijd inzetbaar is eigenlijk wel ideaal is. Op dit moment voldoet de Fender MM absoluut niet, het werkt gewoon niet met al dat hoog, zelfs als ik de versterker EQ of met de ingebouwde preamp aan de slag ga.
Naar mijn idee zijn er drie eventuele oplossingen (correct me if I'm wrong):
Iets doen aan de afstelling; het kan natuurlijk zijn dat de boosdoener puur de afstand tussen de snaren en de elementen is;
Andere electronica/pickups fixen waardoor ik wat meer keuze heb in sound en dus ook meer laag etc heb;
Deze bas verkopen (ik ben immers een arme student) en een andere jazz achtige bas kopen die de job wel klaart.
Zelf weet ik het niet zo goed. Ik ben zelf een beetje bang dat ik straks misschien aardig wat geld neerleg voor een goede afstelbeurt maar dan alsnog er achterkomt dat het iets is dat echt in het karakter zit van de Miller. Hetzelfde geldt voor het vervangen van onderdelen; als ik super veel geld uitgeef aan deze onderdelen maar alsnog geen significant verschil merk omdat bijvoorbeeld het hout de oorzaak is van de problemen ben ik nog steeds niet veel verder gekomen. En dan heb ik wel veel geld uitgegeven aan die mods, er kleeft dus een risico aan deze optie. Bovendien verliest de bas misschien juist totaal zijn kenmerkende Miller klank, die ik wel degelijk waardeer.
Maarja, jullie kennen het wel, je hecht je door de jaren heen toch behoorlijk aan zo'n instrument.. Ik ben bang dat ik er erg veel spijt van krijg als ik hem verkoop en een andere bas koop. Echter heb ik ook heel erg in mijn hoofd dat het lichtelijk zinloos is om een bas te hebben staan die ik niet echt in de praktijk kan gebruiken, dat voelt ook nogal als een waste..
Aan jullie de vraag (eventuele bezitters van de Fender MM sig?!) wat jullie van de zaak vinden. Hebben jullie ook gekampt met dergelijke problemen? Vergeet ik wat dingen of schat ik de bijdrage van een goede afstelbeurt of nieuwe elektronica verkeerd in? Is het toch echt de aard van het beestje en ben ik beter af met een nieuwe bas?
Ik hoor heel graag van jullie!
Een tijdje ben ik al in het bezit van een Fender Marcus Miller Jazz Bass uit Japan. Ik ben buiten de repetitie ruimte en live erg tevreden over het beestje: door mijn koptelefoon en op opnames klinkt hij erg lekker en kan je zo van Precision naar Jaco naar Marcus Miller gaan. Hij speelt ook erg fijn en de nek voelt lekker aan.
Het enige nadeel is dat ik eigenlijk vanaf het begin ontzettend veel moeite heb om hem te gebruiken in een live setting of in de repetitie ruimte door gebrek aan laag/ prikken door de mix. Ook klinkt hij vrij dun, totaal niet vol. Zeker in vergelijking met mijn Japanse Squier P met Flatwounds of Amerikaanse Musicman Stingray. Hij schijnt erg veel hoog te hebben dat 'solo' op een koptelefoon erg lekker is, maar in de praktijk wat minder werkt. Ik heb al heel vaak moeite gedaan om 'm met EQ en aparte voorversterkers (TECH21 VT DELUXE) via mijn EBS FAFNER lekkerder te laten klinken, maar het blijft erg lastig. Bovendien ben ik van mening dat ook zonder EQ een goede basgitaar van zichzelf lekker in de mix moet liggen, als je 'm bv inplugt op een vreemde versterker tijdens een sessie.
Op zich was dit eerder geen echt groot probleem omdat ik in mijn indiepoprockbandje voornamelijk de Stingray of Precision gebruik. Ik heb nu ook een ander bandje (jazz/funk/fusion) waar een (jazz) bass die wijd inzetbaar is eigenlijk wel ideaal is. Op dit moment voldoet de Fender MM absoluut niet, het werkt gewoon niet met al dat hoog, zelfs als ik de versterker EQ of met de ingebouwde preamp aan de slag ga.
Naar mijn idee zijn er drie eventuele oplossingen (correct me if I'm wrong):
Iets doen aan de afstelling; het kan natuurlijk zijn dat de boosdoener puur de afstand tussen de snaren en de elementen is;
Andere electronica/pickups fixen waardoor ik wat meer keuze heb in sound en dus ook meer laag etc heb;
Deze bas verkopen (ik ben immers een arme student) en een andere jazz achtige bas kopen die de job wel klaart.
Zelf weet ik het niet zo goed. Ik ben zelf een beetje bang dat ik straks misschien aardig wat geld neerleg voor een goede afstelbeurt maar dan alsnog er achterkomt dat het iets is dat echt in het karakter zit van de Miller. Hetzelfde geldt voor het vervangen van onderdelen; als ik super veel geld uitgeef aan deze onderdelen maar alsnog geen significant verschil merk omdat bijvoorbeeld het hout de oorzaak is van de problemen ben ik nog steeds niet veel verder gekomen. En dan heb ik wel veel geld uitgegeven aan die mods, er kleeft dus een risico aan deze optie. Bovendien verliest de bas misschien juist totaal zijn kenmerkende Miller klank, die ik wel degelijk waardeer.
Maarja, jullie kennen het wel, je hecht je door de jaren heen toch behoorlijk aan zo'n instrument.. Ik ben bang dat ik er erg veel spijt van krijg als ik hem verkoop en een andere bas koop. Echter heb ik ook heel erg in mijn hoofd dat het lichtelijk zinloos is om een bas te hebben staan die ik niet echt in de praktijk kan gebruiken, dat voelt ook nogal als een waste..
Aan jullie de vraag (eventuele bezitters van de Fender MM sig?!) wat jullie van de zaak vinden. Hebben jullie ook gekampt met dergelijke problemen? Vergeet ik wat dingen of schat ik de bijdrage van een goede afstelbeurt of nieuwe elektronica verkeerd in? Is het toch echt de aard van het beestje en ben ik beter af met een nieuwe bas?
Ik hoor heel graag van jullie!