ik snap gezien je achtergrond waarom je zo denkt en heel filosofisch bekeken heb je mss een punt, maar je gaat mijn inziens totaal voorbij aan het feit dat muziek maken voor veruit de meeste mensen puur gaat om plezier hebben.
als ik het goed heb speel je nu zo'n 4 jaar en zit je midden in een opleidings traject, dus dan is het erg logisch dat je dingen heel erg ziet vanuit een geschoold oogpunt, zeker als je je ook spiegelt aan je broer (als ik me niet vergis...) die ook geschoold is.
niks mis mee en uiteindelijk zul je dat ook nodig hebben gezien je muzikale ambities.
maar tis niet de enige waarheid.
aan je reactie te lezen zie je het ook vooral in extremen: iemand die "ermee weg wil komen" doet zich tekort, begeleidende bassisten willen het liefst alleen maar pentatonisch enz...
het zijn karikaturen wat jij daar schetst.
karikaturen zoals ze opvallend vaak, en ik draai al wat decennia mee, door geschoolde conservatorium gasten gebruikt worden.
(weet je trouwens wat ook een karikatuur is: op het conservatorium verlies je je ziel...
)
wat die Erskine zegt is gewoon heel simpel: als je heel diep wilt gaan, moet je veel meer weten.
zoek je die verdieping niet perse, heb je aan de reeds genoemde basis meer dan voldoende om prettig te functioneren.
als begeleidend bassist, maar ook als meer creative bassist die z'n eigen lijnen wil bedenken.
het heeft dus allemaal niks te maken met jezelf te kort doen of geen mooie dingen willen spelen, maar gewoon met de insteek en de ambities vd speler in kwestie.
tenminste: zo denk ik er over!