tjoepatjoep schreef:Maar ik ben benieuwd hoe je zoiets in de (hard)rock toepast.....
Ook in de rock heb je gewoon nummers die "duwend" (voor de tel) of "trekkend/slepend" (na de tel) voelen. Veel (pop)punk is bijvoorbeeld duwend en veel bluesrock is trekkend. Als je gewoon een boel van je favo nummers luistert kun je ze vrij makkelijk indelen in die twee groepen.
Re: "Dat kun je niet leren, dat moet je voelen." Zoals anderen al opmerkten is (bijna) alles te leren, maar in mijn ervaring valt een feel niet af te dwingen of te forceren. Een nummer, een muziekstijl of een band duwt je meestal vanzelf in een bepaalde richting en dan heeft het niet zoveel zin om daar een extreem andere feel doorheen proberen te persen. Daar hoort bijvoorbeeld ook bij dat een reggaenummer niet nóg vetter wordt als je nog meer laid-back gaat spelen.
Laatst gewijzigd door WouterTron op 06 sep 2012, 23:16, 1 keer totaal gewijzigd.
Heb ze eens live gezien. Ik heb nog nooit iemand zo relaxed een heel optreden zo extreem laid back zien/horen spelen, terwijl hij soms als een gek aan zijn snaren "trekt".
Maar het is wat Wouter zegt, er is de context.
Zo speelde ik met bands nummers die zeker beter klonken indien ze laid back gespeeld werden, maar de rest van de band lukte het duidelijk niet. Dan ga je best mee met de rest of het klinkt alsof je naast elkaar zit te spelen.
Ik haalde reggae als voorbeeld aan, maar het is natuurlijk absoluut geen vereiste in reggae. Ik kan zonder probleem een resem voorbeelden geven waar voor of op de tel gespeeld wordt. Het is in sommige reggae stromingen wel wat couranter.
Erykah Badou en D'Angelo waren ook goede niet reggae voorbeelden, en zo vind je er wel in elk genre.
Paar weken terug hebben wij het zelf ook gedaan tijdens oefenen; gewoon vanuit een jam liep het ineens uit op iets onwijs weirds. Maar omdat de drummer stug doorging, kon ik ook doorgaan en was het geheel echt eh... boven onszelf. Echt supertof. Maar toen was onze gitarist er ook niet bij, dit soort dingen gaan vaak beter als er minder bandleden doorheen spelen
Ach, wie weet kunnen we het ooit nog eens verwerken in een nummertje. Was sowieso een vruchtbare avond, sindsdien hebben we er vier nieuwe nummers bij; stuk voor stuk totaal anders dan wat we tot dan toe geschreven hebben. Stijl, ritme, alles.
+1. Het moet in de basis goed zijn (dus drums + bas). Dat moet een basis geven waarop de rest er ook in kan hangen. Tenzij je medemuzikanten dat echt niet kunnen, dan kun je beter niet aan dit soort dingen beginnen of zeggen dat ze harder moeten oefenen/beter moeten luisteren.
In een documentaire over Fleetwood Mac heb ik John McVie wel eens horen zeggen dat het kenmerkende van zijn stijl net achter de tel spelen is.
Iets wat hij vaak onbewust doet.
In jams met m'n oude band deden de drummer en ik ook wel eens een accentverschuiving waarbij we net iets later speelden, wat een funky of laid back groove kan geven.
Tik met je linker wijsvinger een pulse van rond de 90 BPM. Dit fungeert als je metronoom, je referentiepunt.
Tik met je rechter wijsvinger mee, maar plaats de tik nét iets later dan de linker wijsvinger. Niet zo laat dat het twee overduidelijk verschillende tikken zijn, maar dat het bijna 1 langere tik wordt. (Een soort 'tadak'-geluid in plaats van 'tik-tik').
Met je rechterhand speel je nu achter de tel. Uitdaging: doe exact dezelfde oefening, maar stop na een tijdje met je linkerhand. Probeer de 'metronoom' van je linkerhand nog steeds te horen zonder dat je hem speelt, en speel met je rechterhand nét iets na die tel. Op het begin kan dit best lastig zijn omdat je de neiging hebt om de pulse precies mee te tikken.
Nog een oefening is om een metronoom aan te zetten op zo'n 90 BPM en zelf achtste noten mee te spelen. Speel ze eerst precies met de metronoom mee ('op de tel'). Probeer daarna eens opzettelijk iets trager te spelen, zonder dat je echt een 16e later bent ('behind the beat'). Je kunt zelf experimenteren hoever je het kunt oprekken. Let op dat het om de feel gaat, je bent lekker lui aan het spelen zonder dat je té laat bent. Als je gaat jagen om telkens precies het juiste moment te raken dan mislukt de feel gegarandeerd.
Deze is inderdaad erg fijn! Ik snap nu het principe!
Ik heb nog wel een aantal goeie suggesties om naar te luisteren:
- Texas shuflle met als grote voorbeeld Stevie Ray Vaughan. Extreem voorbeeld "Life by the Drop", het laatste nummer van het album The Sky is crying. Achter de tel in extreme vorm
- Veel nummers van Thin Lizzy, luister maar eens naar "The Boys are back in town". veel voor de tel (voorstrekkers)
- Wasted Years van Iron Maiden. Ook voortrekkers.
Het is natuurlijk uiteindelijk wel in een notatie te vangen (1/16, 1/32, 3/64) maar het gaat vooral om wat al eerder gezegd is: het is feel.
Thunderbird 4 snarige bas - gefret - 1987 - gebouwd door Anno Galama
Thunderbird 4 snarige bas - fretloos - 1987 - gebouwd door Anno Galama
5 snarige bas- gefret - 2000 - gebouwd door Jan Knooren
BasBert schreef:Het is natuurlijk uiteindelijk wel in een notatie te vangen (1/16, 1/32, 3/64) maar het gaat vooral om wat al eerder gezegd is: het is feel.
Het idee van microtiming (zoals het vaak wordt genoemd) is toch wel een beetje dat het juist niet in een onderverdeling valt.
Ik noem het "hangen". Heerlijke manier van spelen. Mijn favoriete voorbeeld hiervan is Norwood Fisher van Fishbone. Die zit soms goed tegen de rand van "te laat" aan. Supervet.
Het is ook vaak goed te horen in de kick drum van hip hop tracks. Je neemt iets recht op/speelt iets recht in. In de mix zet je de kickdrum track gewoon een inimienie beetje naar achter, en ineens heeft het feel...
