(... ha, een groot centraal voorsteltopic! Net wat ik zocht)
Ik, eeh, ik ben Peter, maar dat dacht je al toen je de gebruikersnaam zag. Ik ben een software engineer met een grote voorliefde voor jazz, en een voormalig rockbassist. En ja, ik loop tegen de zestig. Sterker nog, dit jaar ben ik aan de beurt.
In de jaren '70 heb ik in een Haagse gitaar-progrockband (met een voorliefde voor buitennissige maatsoorten) de bas bepoteld. Dat was een 4002, en zo af en toe als ik er zin in had een P-bass. De Precision dateerde uit de jaren zestig, de Rick heb ik omstreeks 1976 nieuw aangeschaft.
In 1978 kwam er daar een fretloze Ibanez bij. Type ben ik vergeten ...een Musician
mompelmompel.
Op 31 december 1978 (of 1 januari 1979, dat is wat vaag) besloten we (de bandleden) unaniem om het boeltje op te doeken. We kregen net voet aan de grond... volgens mij wilde het Paard ons wel hebben, en er waren ook geruchten over Paradiso. Maar het was helder dat we op een dood spoor zaten. Het meest recente nummer was een bevalling van heb ik jou daar, en het werd duidelijk dat we uit elkaar dreven. Onze drummer was technisch prima en best creatief, maar had maar twee standen: uit of vol open. De slaggitarist was ook al een vreemde eend in de bijt, met een voltooide conservatoriumopleiding en een duidelijke voorkeur voor Steve Hackett... de leadgitarist wilde gewoon rocken, en de bassist begon steeds meer naar de jazzkant door te hangen.
Na die tijd heb ik me thuis onledig gehouden met een Revox viersporenrecorder met twee condensormicrofoons en een Akai ernaast om te mixen, een oude psalmfiets (harmonium), een Egmond Telecaster die helemaal niet twangy klonk, en op z'n mooist was zonder effecten, de voornoemde Ibanez Musician, en voor percussie alles wat geluid maakte als je erop sloeg. Ik was in die tijd ook hevig beinvloed door David Sylvian en Riuichi Sakamoto, en wat ik aan de band toevertrouwde was ook een beetje in die stijl (ik was alleen lang zo goed niet als Mick Karn, natuurlijk).
Ik huurde in die tijd samen met drie beeldend kunstenaars een oud herenhuis in een aan lager wal geraakte wijk in Den Haag. Dat huis was niet waterdicht. Op een kwade dag stroomde het water letterlijk langs de muren het huis binnen, en mijn Revox en alle tapes (en alle negatieven, want ik fotografeerde ook nog) waren volkomen doorweekt en reddeloos verloren.
In een fuck you-moment heb ik toen alles weggedaan. De Rick en de Fender had ik al weggedaan, want ik wist toen al dat ik helemaal gegrepen was door het fretloos-virus, en bovendien armlastig. Na die overstroming heb ik ook de Ibanez weggedaan en het harmonium weggegeven, alle spullen waarop ik sloeg teruggebracht naar de keuken, en dat was het dan, qua muziek maken. Ik wilde alleen nog maar luisteren.
Dat ging een jaar of dertig goed. Eind 2015 liep ik tegen een "tamelijk getalenteerde" jazzmuzikant op, die zich voornamelijk bezig houdt met componeren en drummen, maar die ook niet vies is om zijn solo-werk op te leuken door basgitaar of contrabas te spelen, of gitaar, of keyboards, of melodica... inderdaad. Iedereen (alle twee, haha) die hier Sebastiaan Cornelissen denken hebben het bij het rechte eind. Het begon met het feit dat ik zijn muziek vreselijk ongelooflijk retegoed vond, maar ook op het persoonlijke vlak was het eigenlijk direct raak. Bassisten en drummers gaat eigenlijk meestal wel goed.
Maar goed, lang verhaal kort: ik kreeg toch weer zin om zelf ook op een bas te gaan pielen. Niet dat ik van plan ben om als stand-in voor Frans Vollink op te treden; dat niveau zit er voor mij echt nooit meer in. Mijn enige ambitie is om zelf op mijn zolder lekker een beetje te pielen, en eens kijken hoe goed dat nog gaat lukken.
Ik weet natuurlijk zeker dat ik, na meer dan dertig jaar geen bas te hebben aangeraakt, weer van voren af aan kan beginnen. Ik weet nog hoe een fretboard eruit ziet en waar de nootjes zitten, maar ik weet ook zeker dat mijn 'muscle memory' en de coordinatie tussen linker- en rechterhand helemaal naar de vaantjes is, dus ik ga eerst gewoon lekker mijn toonladders weer oefenen, weer wat kracht in de linkerhand opbouwen, en weer wat eelt op de vingertoppen kweken.
En nou willen jullie natuurlijk weten op welke bas? Ha. Ik verwacht niet verder te komen dan mijn eigen zolderkamer, dus het moet weer eens niet de wereld kosten. Na veel lurken en inlezen kwam ik erachter dat het maar geen Stagg moest worden, maar Thomann heeft een stickermerk voor Koreaanse bassen (en gitaren en veel andere zooi) die helemaal niet zo beroerd worden gevonden op het grote boze internet, dus het is een Harley Benton B550FL geworden. Da's een vijfsnarige fretless met twee zeepdoos-humbuckers.
Daarbij ook nog een 40W kofferversterkertje met een 10" speaker erin (demo-model met lichte gebruikssporen), een standaard, een kabeltje en een flesje olie voor het fretboard... en voor 255 euro was Kees klaar. Als je in de jaren '70 voor dat geld een bas en een versterkertje kocht, had je echt een plank triplex met postelastieken en een radio op batterijen.
Gisteravond besteld, en volgens Thomann wordt het spulletje hier vrijdag op de stoep gezet, dus opa werkt vrijdag thuis.
En ja, ik ben me ervan bewust dat de makkelijkste verbetering een set fatsoenlijke snaren zal zijn. Maaaaaaar ik heb me voorgenomen dat ik mezelf daarmee ga verwennen als de scale practice die ik ongetwijfeld nodig heb, goed loopt.
I tried practicing for a few weeks and ended up playing too fast.
Paul Desmond