basgitaarforum.nl

Iedereen die al een redelijke tijd een bepaald instrument speelt ontwikkelt uiteindelijk naargelang het aanwezige talent en muzikale "inborst" toch een eigen stijl, techniek en geluid, en dikwijls drijven deze "automatismen" ons ook in de richting van bepaalde muziekstijlen en muzikanten (waarmee ik dus zeker niét het "puberale" kost wat kost willen naspelen van bepaalde muzikale helden bedoel, da's enkele stadia vroeger... ).

Zonder mij op enige manier te willen vergelijken met het talent, de creativiteit en de techniek van hiernagenoemden heb ik door de jaren heen moeten vaststellen dat ik qua stijl, techniek en geluid hoe langer hoe meer evolueer in de richting van Bernard Edwards, met een lichte toets James Jamerson. Hiermee bedoel ik een redelijk duidelijke attack, snelle maar "gelijk geaccentueerde nootjes" die de groove voortstuwen afgewisseld met veel melodie, een ronde en toch niet wollige vintage-sound.

Ik ben tot deze sound gekomen door de (ingespeelde !) flats op mijn J, medium actie (dat je toch wat in de snaren kan gaan zonder gekletter), en niet al te hoog afgestelde pups (alhoewel het brugelement op mijn J toch een stuk hoger staat dan de halspup om deze even bruikbaar te maken zonder volumeverlies), en betrap er mij steeds meer op het brugelement steeds meer solo te gebruiken, spelend boven deze pup, waar (zoals Pastorius zo belangrijk vond) je door de "stijvere" snaren beter bepaalde snelle "padam padam"-stuff kan doen met een relatief sterke attack, zodanig dat je zelfs in die korte noten veel definitie blijft hebben, net zoals bovengenoemde bashelden (wetende de ene eigenlijk meestal op een MM en de andere op een P speelde... ).

Ben dus nieuwsgierig of jullie ook naar een bepaalde stijl of bassist geëvolueerd zijn, bijna zonder het te willen... Korte mailtjes mogen ook !

Ik voel me altijd heel lullig als ik over dit soort dingen nadenk, maar ik let eigenlijk pas sinds ik bas speel op wat bassisten überhaupt doen (sorry! ) en heb in die bijna drie jaar geen echte voorbeelden gekozen / als uitgangspunt gehad Misschien dat ik over een paar jaar kan zeggen dat ik (onbewust) altijd richting bassist X of Y aan het toegroeien was, maar voorlopig nog niet.

Wel een grappig topic-idee

tsja, dat heeft iedereen wel, een voorbeeld van een bassist die je "lekker" vindt klinken!

toen ik begon was Joy Division erg in, dus ik naar zijn basstijl kijken, en dat beviel me wel!

Peter Hook dus..

toen ik optredens met de band deed , hadden veel mensen die ook bass speelden het over "Hookies"

grappig vond ik wel..

Ik bedoelde ook niet echt "voorbeelden" maar eerder het bijna tegen wil en dank evolueren als bassist en dan plots merken dat je, als je écht doet wat je het meeste ligt, eigenlijk het meeste gemeen hebt met een bekende bassist die je nooit bewust hebt "nageaapt"...

Gerth schreef:Ik bedoelde ook niet echt "voorbeelden" maar eerder het bijna tegen wil en dank evolueren als bassist en dan plots merken dat je, als je écht doet wat je het meeste ligt, eigenlijk het meeste gemeen hebt met een bekende bassist die je nooit bewust hebt "nageaapt"...

Als beginnende bassert was ik gek op de snelheid van Steve Harris en Cliff Burton. Ik heb een periode gehad waarin ik krampachtig een hypertechnische metalbassist wilde zijn. Sneller, harder, meer noten, fretloos... Denk: Steve Digiorgio, Alex Webster, Tony Choy, Sean Malone. Ik heb ook een tijdje gehad dat ik dacht dat slappen de ultieme vorm van basgitaarspelen was. Les Claypool, Flea, Doug Wimbish. Ik heb periodes gehad waar ik dacht dat je een rij effecten nodig had om uniek te zijn. Justin Chancellor, Chris Wolstenholme. Echter, ik ben nooit in de buurt gekomen van al de genoemde spelers...

Zo had ik steeds van die periodes. Dan zat ik thuis te oefenen om die specifieke skills eigen te maken. Dit heb ik al lang losgelaten. Ik heb geaccepteerd dat ik domweg veel te lui ben om die skills te ontwikkelen tot een niveau dat ze bruikbaar te zijn in bandverband. Ik zag dat het veel nuttiger was om breder te worden als muzikant. Ik... zing nu backing vocals, doe actiever mee in het schrijfprocess, lees van bladmuziek en mix ik bandjes af in mijn thuisstudiootje. Wat betreft basgitaarspel val ik terug op mijn "ervaring". Ik speel niets bijzonders, maar ik bak er meestal wel wat van.

Goh... Wie past daarbij? Billy Gould van Faith No More heeft ook zo'n soort pad bewandeld. Op het vroegere werk van FNM hij ook heel flashy en druk. Hij is gaandeweg veel gereserveerder gaan spelen, en zich gaan focussen op het neerleggen van grooves. Hij maakt baslijnen interessanter door noten weg te laten in plaats van toe te voegen. Ik betrap mijzelf erop dat ik deze truuk zelf ook vaker toepas.
En... aan Billy hoor je te allen tijde dat hij altijd veel Metal gespeeld heeft. Wat hij speelt blijft allemaal vrij strak en vierkant. Het zit in zijn DNA. Dat herken ik, ik krijg dat er bij ook nooit meer uit.

Leuke vraag. Heb er vanuit deze invalshoek nog nooit naar gekeken of geluisterd.
Het valt mij op dat elke bassist zo nu en dan pareltjes maakt om vervolgens de plank volkomen mis te slaan. Het gaat mij hierbij niet om techniek maar om smaakvol ondersteunen.
Als gevolg hiervan oriënteer ik me meer op specifieke uitvoeringen. Zoals nu de bassist van Sabrina Starke (weet niet eens wie 't is) in de cover Ain't No Sunshine. Zo prachtig ingetogen en toch prettig versierd:

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=Pn8gSLfAesw[/youtube]

Ik ben helemaal niet zo'n goede bassist, maar ik amuseer me wel kostelijk met in groepjes allerhande te spelen. Ik vind zeker niet dat ik een eigen "stijl, techniek en geluid" ontwikkeld heb, maar ik kijk wel op naar heel wat andere bassisten - intussen ook naar een aantal die hier op het forum rondwaren - en er zijn er die ik regelrecht bewonder. En van wie ik denk: zo zou ik willen kunnen basgitaar spelen.

Dat is intussen een hele lijst, maar helemaal bovenaan staat toch alweer een tijdje Donald 'Duck' Dunn, de bassist van Booker T. and the MG, maar meer nog de bassist van het huisorkest van Stax Records.

Donald Dunn is/was - helaas - voor mij hét voorbeeld van een bassist die z'n stempel drukt zonder het totaalgeluid van de band, van het nummer in de weg te staan. Neem nu een relatief eenvoudig nummer als 'Everybody needs someone to love' in de versie van The Blues Brothers: ik heb al mensen ontmoet die dat een niemandalletje noemen, een 'easy succes', maar feit is dat dit nummer heel wat mensen echt ráákt, echt plezier bezorgt. Het is niet het meest ingewikkelde nummer, maar het wordt echt wel gedragen door de ritmesectie, waarbij de bas een belangrijke rol speelt. En Donald Dunn speelt het, bijvoorbeeld hier, helemaal in functie van de rest van de band, maar toch varieert hij regelmatig en subtiel, waardoor het best wel interessant blijft.

En dat is niet het enige voorbeeld. Nou ja, kijk hier maar voor een lijst van de succesplaten waarop Donald Dunn heeft meegespeeld. En op één of andere manier blijft hij me verrassen: ik kreeg onlangs een link naar 'Road Rock Vol. 1' van Neil Young, van een compleet Neil Young-gekke kennis van me. Ik luisterde naar de nummers en ik dacht bij mezelf: verdomd, ik heb Crazy Horse altijd al goed gevonden, maar die bassist was me nooit eerder echt opgevallen. En op deze liveplaat spelen ze blijkbaar ook veel strakker dan het zootje ongeregeld dat ze normaal gezien zijn.
Maar wat bleek, achteraf? Crazy Horse speelt helemaal niet mee op deze liveplaat, het is een andere band met, inderdaad, Donald Dunn aan de bass.

Om het plaatje compleet te maken: toen Donald Dunn in 2012 onverwachts overleed, had ik het tijdens een gesprek met een kennis-gitarist over hoe goed ik 'm vond. Het was de eerste keer dat die gitarist hoorde van Donald Dunn, maar hij had wel z'n huiswerk gemaakt. Toen ik 'm de volgende keer tegen het lijf liep, zei hij: "Logisch dat je hoog oploopt met Donald Dunn, je lijkt sprekend op 'm."
Ik ben er me van bewust dat je je eigen gelijkenis met iemand anders moeilijk opmerkt - je herkent jezelf, je ziet meteen de verschillen met de ander - maar dit vond ik overdreven: "Je bedoelt op oudere foto's? Kom nu, ik heb helemaal geen baard en zeker geen pijp in m'n gezicht."
- "Maar die krullen! En die bril! Als jij een ringbaard laat staan, een grijze, dan kun je zo doorgaan voor die kerel."
- "Dat is een zonnebril. En ik ben veel dikker dan Dunn."
- "Oké, er is een gradatie in jullie embonpoint. Maar dat embonpoint is er desalniettemin. Dat jullie allebei tot de meer vleselijke medemensen behoren, is evengoed een gelijkenis."

Enfin, oordeel zelf maar:

Wow, dit overigens heel fijne verhaal gaat in de richting van "The Twilight Zone"... !

Dit verhaal illustreert overigens goed het "uiteindelijk bepaalde dingen met iemand (bekend) gemeen hebben" zonder er iets voor te doen of zonder het te willen doen, en dat is waar het in dit topic eigenlijk over gaat...

De gelijkenis is treffend btw !

Toen ik voor het eerst een bas ging kopen in 1981 wist ik niéts van een bas en ik zei tegen de verkoper : "ik wil een bas kopen en ik wil klinken zoals de bassist van Roxy Music"
Ik heb wat zitten nadenken en eigenlijk voel ik me het meest verwant met de bassisten die bij Roxy gespeeld hebben : Jason, Spenner, Tibbs, Gustafson. Iets in de manier waarop ze bas benaderen spreekt me heel vaak aan.
Ik heb mijn techniek wat aan kunnen scherpen de laatste decennia maar hun smaakgevoel bleek toch een pak moeilijker, dat kun je gelukkig niet echt leren.

Afgelopen dinsdag was het Guy Pratt (bij Ferry dan, maar hij speelde 90 % Roxy-nummers..)

Als Roxy-fan kan ik wel beamen dat ze een stel fijne bassisten hebben gebruikt.

mezelf

Leuke vraag, en nu moet ik nadenken en heb echt geen enkel idee............................

Ik heb wel een soort van eigen stijl, en ontdekte later dat dat een versimpelde vorm is van de stijl die John Jowitt heeft. Grappig is dat ik Jowitt pas ontdekte nadat mijn manier van spelen of stijl zoals je wilt een soort van vastlag.

Haico heeft het over in je DNA zitten: bij mij is dat uit willen gaan van de eerste tel en laidback spelen.

Gerth schreef:Ik bedoelde ook niet echt "voorbeelden" maar eerder het bijna tegen wil en dank evolueren als bassist en dan plots merken dat je, als je écht doet wat je het meeste ligt, eigenlijk het meeste gemeen hebt met een bekende bassist die je nooit bewust hebt "nageaapt"...

Greg Ridley. Ik vond hem altijd maar wat gewoontjes spelen tot het kwartje viel ......... Geweldige bassist dus, die Ridley

Haico schreef:Ik heb een periode gehad waarin ik krampachtig een hypertechnische metalbassist wilde zijn. Sneller, harder, meer noten, fretloos... Denk: Steve Digiorgio, Alex Webster, Tony Choy, Sean Malone.

Toen ik startte begon ik met zo'n periode... en ik zit er nog steeds in. Niet dat ik ooit het idee heb dat ik ooit maar in de buurt kom van die grootheden (alleen geen Roger Patterson noemen is bijna een doodzonde) maar ik streef er nog steeds naar. Toch kan ik ook zonder problemen extreem trage funeral doom of eenvoudige, repetitieve industrial spelen. Maar toch, dat hypertechnische blijft altijd maar trekken.

Haico schreef: Ik heb een periode gehad waarin ik krampachtig een hypertechnische metalbassist wilde zijn. Sneller, harder, meer noten, fretloos... Denk: Steve Digiorgio, Alex Webster, Tony Choy, Sean Malone. Ik heb ook een tijdje gehad dat ik dacht dat slappen de ultieme vorm van basgitaarspelen was. Les Claypool, Flea, Doug Wimbish. Ik heb periodes gehad waar ik dacht dat je een rij effecten nodig had om uniek te zijn. Justin Chancellor, Chris Wolstenholme. Echter, ik ben nooit in de buurt gekomen van al de genoemde spelers...

Zo had ik steeds van die periodes. Dan zat ik thuis te oefenen om die specifieke skills eigen te maken. Dit heb ik al lang losgelaten. Ik heb geaccepteerd dat ik domweg veel te lui ben om die skills te ontwikkelen tot een niveau dat ze bruikbaar te zijn in bandverband. Ik zag dat het veel nuttiger was om breder te worden als muzikant. Ik... zing nu backing vocals, doe actiever mee in het schrijfprocess, lees van bladmuziek en mix ik bandjes af in mijn thuisstudiootje. Wat betreft basgitaarspel val ik terug op mijn "ervaring". Ik speel niets bijzonders, maar ik bak er meestal wel wat van.

Goh... Wie past daarbij? Billy Gould van Faith No More heeft ook zo'n soort pad bewandeld. Op het vroegere werk van FNM hij ook heel flashy en druk. Hij is gaandeweg veel gereserveerder gaan spelen, en zich gaan focussen op het neerleggen van grooves. Hij maakt baslijnen interessanter door noten weg te laten in plaats van toe te voegen. Ik betrap mijzelf erop dat ik deze truuk zelf ook vaker toepas.
En... aan Billy hoor je te allen tijde dat hij altijd veel Metal gespeeld heeft. Wat hij speelt blijft allemaal vrij strak en vierkant. Het zit in zijn DNA. Dat herken ik, ik krijg dat er bij ook nooit meer uit.

dit lijkt ook wat op mijn traject, metaltoestanden hebben me van contrabas(klassiek) naar basgitaar hebben laten gaan.
hammer smashed face van CC was een van de eerste nummers die ik geblokt heb

nu speel ik alles van jazz,rock,drone tot avantgarde/noise