)Lonnystingray schreef: Al heb ik wel een afspraak met de band dat als Paradise by the Dashboard ooit op de setlist komt te staan ik met de band stop.. Ook ik heb mijn grenzen en principes
Helaas gaat die vergelijking niet op. Een jazz standard spelen heeft niks met coveren te maken. Het is gewoon een uitgangspunt/basisschema die je naar eigen hand kan zetten en op allerlei manieren kan invullen. Hier komt veel meer muzikaliteit en creativiteit bij kijken dan het klakkeloos naspelen zoals tribute bands of de meeste coverbands doen. Dit geldt ook voor klassieke muziek, hierbij gaat het om interpretatie, analyse en inzicht in de muziek etc. dus niet klakkeloos de noten spelen. Zowel jazz als klassieke muziek vergen ook veel meer studie vooraf. Is toch van een iets ander niveau dan Anouk naspelen.Unlord schreef:Kijk bijvoorbeeld eens naar de klassieke muziek. In wezen is elk orkest een coverband. Er wordt massaal geïnvesteerd in het instuderen van Vivaldi, Mozart, Beethoven, Haydn, Holst en weet ik wie niet meer. De werken van de klassieke componisten bestaan al eeuwen en worden véél vaker herhaald dan de meeste nummers van Anouk. Als je de vergelijking maakt, dan zou De Vier Jaargetijden van Vivaldi de Paradise By The Dashboard Light van de 16e eeuw zijn.
Of denk aan de jazz waar, ondanks massale improvisatie, eindeloos "jazz standards" worden gespeeld en eindeloos wordt gevarieerd op hetzelfde thema.
Unlord schreef:Nog even een ander inzicht in de groep, lui: muziek is er om gespeeld te worden.
Kijk bijvoorbeeld eens naar de klassieke muziek. In wezen is elk orkest een coverband. Er wordt massaal geïnvesteerd in het instuderen van Vivaldi, Mozart, Beethoven, Haydn, Holst en weet ik wie niet meer. De werken van de klassieke componisten bestaan al eeuwen en worden véél vaker herhaald dan de meeste nummers van Anouk. Als je de vergelijking maakt, dan zou De Vier Jaargetijden van Vivaldi de Paradise By The Dashboard Light van de 16e eeuw zijn.
Of denk aan de jazz waar, ondanks massale improvisatie, eindeloos "jazz standards" worden gespeeld en eindeloos wordt gevarieerd op hetzelfde thema.
Maar dan nog: so what?
Als mooie muziek ooit is ontstaan, dan moet het gespeeld worden! Het zou toch doodzonde zijn als alléén de originele artiest de nummers zou uitvoeren? Dan zouden we nooit meer een song kunnen horen als de artiest de pijp uit gaat, anders dan van een grijsgedraaide CD. We zouden nooit weten hoe een ander hetzelfde liedje zou interpreteren en ten gehore brengen.
Ik ben juist blij dat er gecoverd wordt!
Maar...gevoelloos doodcoveren is niet best. Ik luister ook niet graag naar een 40 jarige amateurvioliste die het adagio uit De Vier Jaargetijden op haar viool staat te krassen. Net zo min als ik een mislukt Idols meisje Nobody's Wife van Anouk hoor blèren. Een gave U2 of Queen coverband is echter heel wat anders.
Kortom, zoek de goeie coverbands op en laat de rest liggen. Helaas betekent dat meteen voor pakweg 90 procent van de coverbandbassisten op dit forum dat ze voortaan alleen nog in het repetitiehok zouden spelen. Gelukkig heeft ook kutmuziek een publiek (die mag je quoten).
en als je het zo bekijkt , dan is dat ook weer waarheidbasloze fret schreef:Helaas gaat die vergelijking niet op. Een jazz standard spelen heeft niks met coveren te maken. Het is gewoon een uitgangspunt/basisschema die je naar eigen hand kan zetten en op allerlei manieren kan invullen. Hier komt veel meer muzikaliteit en creativiteit bij kijken dan het klakkeloos naspelen zoals tribute bands of de meeste coverbands doen. Dit geldt ook voor klassieke muziek, hierbij gaat het om interpretatie, analyse en inzicht in de muziek etc. dus niet klakkeloos de noten spelen. Zowel jazz als klassieke muziek vergen ook veel meer studie vooraf. Is toch van een iets ander niveau dan Anouk naspelen.Unlord schreef:Kijk bijvoorbeeld eens naar de klassieke muziek. In wezen is elk orkest een coverband. Er wordt massaal geïnvesteerd in het instuderen van Vivaldi, Mozart, Beethoven, Haydn, Holst en weet ik wie niet meer. De werken van de klassieke componisten bestaan al eeuwen en worden véél vaker herhaald dan de meeste nummers van Anouk. Als je de vergelijking maakt, dan zou De Vier Jaargetijden van Vivaldi de Paradise By The Dashboard Light van de 16e eeuw zijn.
Of denk aan de jazz waar, ondanks massale improvisatie, eindeloos "jazz standards" worden gespeeld en eindeloos wordt gevarieerd op hetzelfde thema.
) 
--maar ik ga d'r wat an doen ,--- )
