basgitaarforum.nl

Ik ben sinds half november 2013 weer als bassist in een cover-bandje begonnen.
( niet m'n 1e wens , want hier in de regio A'dam/Haarlem/Leiden is 't onmogelijk gebleken om
in een Rock & Roll / Swing - , Sixties - , CCR - , Dire Straits - , Country - ( bandje/tribute-bandje )
te kunnen "bommen" ,---dood-eenvoudig om dat die er hier in de regio gewoon niet-of-amper zijn )
( wat dat betreft had ik beter in brabant of limburg kunnen wonen )

Maar goed ,---nou kwam ik in dat bandje , ---en een deel van het repertoire vond ik best wel om te pruimen , ---maar een zeer groot gedeelte ook helemaal niet .
Ik kreeg bijv ook liedjes in m'n mik van Anouk , R.H.C.P. en Ed Sheeran .
Nou heb ik daar helemaal niks mee , maar over smaak valt natuurlijk niet te twisten .

Wat mij bij optreden opvalt , is dat deze soort pop-muziek toch NIET zo aanslaat bij de middelbare leeftijd café bezoeker , maar zo gauw de gouwe ouwe van Elvis, CCR , Dire Straits , Shocking Blue , Chuck Berry , Santana , Bob Marley , Dooby Brothers , etc , etc van weleer worden gespeeld , het publiek zeer behoorlijk enthousiaster reageert.

Voor diegenen , die in een coverbandje staan te bassen : Hoe beleven jullie dit ?
---Wat ervaren jullie ?

Isse simpel: Top 2000. Onvoorstel maar blijft een feit: Hier kunnen ze maar geen genoeg van krijgen.
Met name Paradise by the Dashboard Light moet je erbij hebben.

Wiro schreef:Isse simpel: Top 2000. Onvoorstel maar blijft een feit: Hier kunnen ze maar geen genoeg van krijgen.
Met name Paradise by the Dashboard Light moet je erbij hebben.

Ik bevestig wat Wiro al zegt.. De Top 2000 is een goede populariteitsindicatie.

Al heb ik wel een afspraak met de band dat als Paradise by the Dashboard ooit op de setlist komt te staan ik met de band stop.. Ook ik heb mijn grenzen en principes

Eens. Terwijl de meeste muzikanten PBTDL en iets als Proud Mary verafschuwen, slaat dat in de pub erg aan. Juist ook de muziek uit de jaren 60 tot en met de vroege nineties gaat erg goed. 70's en 80's parties zijn nog steeds populair. Wellicht omdat het gemiddelde cafe publiek toch uit die periode stamt. Tenzij je in een jeugdhonk gaat spelen natuurlijk, met van die telefoonjeugd. Maar die gaan liever voor een CD dan voor een band.

top 2000, Radio Veronica, daar krijgt men inderdaad geen genoeg van.
Het hangt er overigens ook vanaf voor watvoor publiek je zelf wilt spelen. Met mijn eigen band hebben we ervoor gekozen muziek te spelen die we ten eerste zelf leuk vinden; als er nieuwe nummers aangedragen worden wordt er eerst gekeken of we die allemaal leuk vinden, of het in het repertoir past, en daarna pas of het 'herkenbaar' genoeg is. We hebben daarbij evoor gekozen om een bepaald publiek aan te trekken. Zo spelen wij bijvoorbeeld The Bends van Radiohead, ipv het eeuwige Creep. En van U2 Until The End Of The World, ipv One... We zien de positief verraste reacties uit het publiek, en al helemaal als we Tumble and Fall van Johan spelen ! Nummers van bv. Eels en dEUS staan ook nog op de to-do-list, omdat wij die leuk vinden, het in ons repertoir past, én omdat dit naar alle waarschijnlijkheid zal aanslaan bij het publiek dat wij gekozen hebben om aan te trekken.
Het is dus ook maar net voor wie jullie willen gaan spelen!

Wat ik bemerk , is dat , zo gauw het muziek betreft wat van de rhythm & blues afstamt ,
en er "swing" in zit , ----dat het aanslaat ( + de herkenbaarheids-factor , die een duit in 't zakkie doet )

Op CCR kun je dansen ( foxtrotten bijv ) en ouwe R&R jiven , ---maar op RHCP kun je alleen kijken, en op de lompe beats van Anouk kun je ook hooguit je alleen maar je harses op-en-neer bewegen .

Ik wil beslagen ten ijs gaan komen om 't roer een klein beetje om te gooien .

We spelen hoofdzakelijk zo'n beetje voor 40+ tot bijna dood en anderhalve yup die d'r tussen staat

----en ja ,----"proud mary " slaat nog steeds aan als een atoombom

Argh. Blij dat wij alleen eigen werk en een covertje of 2 a 3 max spelen.
Proud mary en soortgelijke pulp weiger ik echt te spelen.

Veel goede tips al genoemd.

Na 30 jaar in kroegen en Cafe's spelen, is mijn tip : Zorg dat je voldoende nummers hebt in je repetoire zodat je kunt inspelen op de smaak van het publiek.
Blijf niet nummers aandragen die je vooral zelf erg goed vindt, en verder niemand kent, want daar wordt het publiek niet gezellig van, en je baas van die avond (de kroegeigenaar) ook niet.

150 nummers uit de top2000 en je hebt altijd wel de juiste nummers achter de hand, mocht het met je vaste set-list (50 nummers in ons geval) wat minder lopen.

De laatse tijd merk ik dat bv RHCP en Lenny Kravitz (Jaren 90) een beetje uit zijn, maar Rock 'n Roll en Blues zoals Elvis, Chuck Berry, The Doors de kroeg los krijgen.

Een enthousiast publiek = een enthousiaste kroegeigenaar = garantie (bijna) dat je mag terugkomen.

Ja ,--pulp,--kan

maar eigen werk ,----dat trekt in de regel geen publiek behalve je eige familie , vriendjes en de echtgenotes die op sleeptouw worden genomen

da's ook niet echt feest

Was er afgelopen zondag ook getuige van bij een eigen werk bandje :

tent liep weer leeg , en wat 'r stond , stond met de rug naar de band gekeerd zonder enige vorm van sjoege

( best zonde eigenlijk , want ik vond 't best aardig )

madmic schreef:Veel goede tips al genoemd.

Na 30 jaar in kroegen en Cafe's spelen, is mijn tip : Zorg dat je voldoende nummers hebt in je repetoire zodat je kunt inspelen op de smaak van het publiek.
Blijf niet nummers aandragen die je vooral zelf erg goed vindt, en verder niemand kent, want daar wordt het publiek niet gezellig van, en je baas van die avond (de kroegeigenaar) ook niet.

150 nummers uit de top2000 en je hebt altijd wel de juiste nummers achter de hand, mocht het met je vaste set-list (50 nummers in ons geval) wat minder lopen.

De laatse tijd merk ik dat bv RHCP en Lenny Kravitz (Jaren 90) een beetje uit zijn, maar Rock 'n Roll en Blues zoals Elvis, Chuck Berry, The Doors de kroeg los krijgen.

Een enthousiast publiek = een enthousiaste kroegeigenaar = garantie (bijna) dat je mag terugkomen.

dat bemerk ik ook ,----wij zitten op 1 lijn ----

Heel herkenbaar inderdaad. De twee bandjes waarin ik speel, wijken nogal van elkaar af wat betreft repertoire. De ene (hier ben ik met mijn bijna 50 de op-één-na jongste) speelt een mix van oud en nieuw; van New Shoes van Paolo Nutini en Chariot van DeGraw tot Mustang Sally en I Feel good. Hier tussen ook nog dingen van John Mayer, Jon Allen, Time Bandits etc. Heel gevarieerd, van toen tot nu, bekend en onbekend. Wat opvalt (wij spelen ook vaak voor 'leeftijdsgenoten') is dat vooral het herkenbare (niet persè het bekende), wat meer up-tempo spul het altijd goed doet. Een zeer onbekend ding van ene Kenny Neal (Another man's cologne) doet het altijd goed, omdat het zo lekker snel is en swingt. is het wat rustiger, en wat minder bekend, dan loopt men snel weer naar hun zitplaats.

De keuze van het repertoire is bijna altijd wel punt van discussie. Smaak en een bepaald idee van wat we zouden moeten spelen verschilt soms nogal. Feit is wel dat wij bijvoorbeeld te weinig echt swingende nummers hebben (we denken dat we ze hebben, maar het publiek oordeelt vaak anders), en dus op zoek zijn naar uitbreiding. Vaak grijp je dan terug op het wat oudere, bekende dansspul.

Met het andere bandje (hier zit ik in de middenmoot qua leeftijd) spelen we funky covers van artiesten waar niet veel mensen van hebben gehoord (Speedometer, Quantic Soul, Dojo Cuts, the Bamboos en dat soort dingen). Vooral omdat we dat zelf erg leuk vinden. Om toch wat herkenbaars te kunnen doen, hebben we een aantal covers opgenomen, maar dan wel in een 'ander jasje'. 'Bad' van Jackson, Staying Alive van de BeeGees, 7 Nation Army (Van Ben L'Oncle Soul) en straks ook Some Kind Of Wonderful. Voorwaarde is dat er groove in zit.

Hier valt dus op dat de covers wel herkend worden, en leuk ontvangen, maar dat men los gaat op een bepaald minimum aan BPM, bekend of onbekend.

Het proces om te kijken wat aanslaat en wat niet is een zeer vermoeiend maar erg leuk proces. Vooral het gaan voor iets nieuws wat weinig andere bandjes doen vind ik leuk om uit te proberen.

DiMarco schreef:Argh. Blij dat wij alleen eigen werk en een covertje of 2 a 3 max spelen.
Proud mary en soortgelijke pulp weiger ik echt te spelen.

Zo heb ik het ook jaren gedaan, en snap ik heel goed.

Echter:
Nu kunnen we 1) Vaak optreden tegen 2)leuke gages 3) Drie uur lang voor 4) meestal stampvolle en enthousiaste kroegen.
Voorheen, (met eigen werk) waren 1,2 , 3 en 4 allemaal toch heel wat minder.

Het is een keuze, wellicht denk ik er over een paar jaar weer anders over, en ga ik weer zelf 45 minuten eigen rommel spelen voor 25 man tegen 3 consumptie bonnen. Kan ook heel leuk zijn overigens!

madmic schreef:

DiMarco schreef:Argh. Blij dat wij alleen eigen werk en een covertje of 2 a 3 max spelen.
Proud mary en soortgelijke pulp weiger ik echt te spelen.

Zo heb ik het ook jaren gedaan, en snap ik heel goed.

Echter:
Nu kunnen we 1) Vaak optreden tegen 2)leuke gages 3) Drie uur lang voor 4) meestal stampvolle en enthousiaste kroegen.
Voorheen, (met eigen werk) waren 1,2 , 3 en 4 allemaal toch heel wat minder.

Het is een keuze, wellicht denk ik er over een paar jaar weer anders over, en ga ik weer zelf 45 minuten eigen rommel spelen voor 25 man tegen 3 consumptie bonnen. Kan ook heel leuk zijn overigens!

100% mee eens, dit is waarschijnlijk / hopelijk ook mijn muzikale toekomst! Niet dat ik het niet naar mijn zin heb met de Tribute en coverband waar ik in speel, zeker vanwege 1, 2, 3 en 4 hierboven..

wie-o-wie kan de baslijn van Paradise By The Dashboard Light perfect reproduceren?

er zitten een hoop pareltjes verborgen onder een laag crap die je echter nooit zult ontdekken als je je te rechtlijnig of misplaatst principieel opstelt als muzikant.
de baslijn van Kasim Sulton bij dit nummer is zo'n pareltje en ik daag iedereen uit om dat lijntje eens helemaal uit te zoeken en daarna nog steeds met droge ogen te blijven beweren dat ze dat nummertje nooit willen spelen.

elk stukje muziek heeft wel iets moois en mijn instelling als ik aan het werk ben is dan ook om dat te vinden.
soms is het de groove, soms is het een melodie, soms een bepaalde akkoord progressie, maar met een positieve instelling kun je altijd wel iets moois ontdekken in de muziek die je moet spelen.



de enige fun killer die ik meemaak is als een nummer helemaal dood gespeeld is door de band: dan merk je aan alles en iedereen dat ze er geen zin meer in hebben en dan klinkt zelfs het mooiste lied nog als crap.
maar da's dan niet de song maar de band die slecht is.

ik bedoel maar....