Blijven vernieuwen/verbeteren of weet je beperkingen?

[Strabel]

Naar aanleiding van het begin van een discussie op"naar welk concert ga jij".
Moet of is het nodig dat je als bassist/muzikant jezelf blijft vernieuwen of uitdagen of kan het zijn dat je tevreden bent met wat je kan of met wat je speelt?
Kun je tevreden zijn met de beperkingen die je bvb hebt door tijdgebrek of gemis aan "talent" of gewoonweg omdat je het goed genoeg vind voor de stijl waarin je speelt?
Voor mijzelf geld,dat ik wel van technische uitdagingen hou maar ook mijn beperkingen weet die veel te maken
hebben met hoe je bent opgegroeid met muziek,muziekvoorkeuren en ambitie.
Ambitie is denk ik de belangrijkste drijfveer om ver te komen in de muziek wereld,maar als je daar dan bent,is blijven "vernieuwen" dan een must of hangt dat toch erg samen met een bepaald soort "genre" waarin je je bevind?
Bij mij spelen zaken als integriteit ook een rol (al vanaf jongs af aan) omdat ook de muziekindustrie eisen stelt die
misschien niet altijd overeen komen met jouw eigen denkbeelden.
Ik ben wel benieuwd of hier op "BGF" bassisten zijn die zich hebben "berust" in met wat ze kunnen/weten,of dat
er altid een uitdaging/vernieuwing moet zijn om verder te gaan en dat je dit ook vind/verwacht of hebt met andere
bassisten/muzikanten.

[JohnBoy]

Interessante vraag... Deels berust en deels blijf ik toch altijd proberen. Als je gewoon doorgaat met regelmatig nieuw materiaal spelen, word je vaardiger zonder dat je het in de gaten hebt.
Ik ben niet meer ambitieus maar wel perfectionistisch... Lastige combinatie.

[basloze fret]

Ik vind dat je als nieuwsgierig muzikant je jezelf altijd moet blijven vernieuwen en moet blijven oefenen en nieuwe dingen ontdekken. Anders is er voor mij ook niks meer aan. Alleen je kunstje doen en daarin berusten is het niet voor mij. Het moet wel in je zitten om altijd vooruit te willen.

[eppie]

Als het goed is maak je muziek met passie, en loop je wel eens tegen je beperkingen op door je inspiratie met een gebrek aan een goede techniek. Techniek kan je aan werken maar inspiratie niet!! De kunst van het weg laten en andere mensen lekker laten spelen en vooral veel plezier er aan beleven. Ik heb veel geleerd in de studio en jezelf terug horen in de totaal sound. Ik heb geleerd om noten weg laten voor de juiste groove, maar ook geleerd om te vertellen tegen mede muzikanten dat hun partijtje niet klopt. Passie voor muziek en niet het individueel!! De sociale functie van bassist valt me soms wel eens tegen en dat levert wel eens beperkingen op, als je snap wat ik bedoel?

[Monkey]

Leuke discussie.. Ik probeer al vanaf mijn 18de bas te spelen, nu dus al 35jaar. Als ik naar mijn eigen kwaliteiten kijk, dan bevind ik me nog steeds op het beginners vlak. Ik heb vooral veel covers gespeeld, waarbij ik, als het me te moeilijk bleek, een sterk vereenvoudigd patroontje ging spelen. Ooit wel een paar lessen gehad, jaren terug, waarbij ik 'alles' wat ik daar 'geleerd' heb nog steeds in mijn spel leg wanneer ik probeer wat te variëren en/of te improviseren. Ik begin redelijk te balen hiervan, maar blijf hier toch maar in hangen. Ik mis daarbij ook veel souplesse en 'lenigheid' in mijn vingers, en daar bovenop weet ik eigenlijk niet eens wat ik aan het doen ben. Als het in mijn oren goed klinkt, dan zal het wel kloppen. Ik denk me aardig te kunnen redden in de stijltjes welke ik met mijn bandje speel, en dat is soul en (slap-loze) funk. Ondanks dat ik dus totaal geen hoge pet van mezelf op heb, en stik jaloers ben op anderen die het in mijn ogen (veel) beter kunnen, oogst ik toch veel waardering van anderen. Ik wordt regelmatig aangesproken na een gig door publiek dat ze mijn spel zo gaaf vonden. ik snap daar niks van, en laat dat gelaten over me heen komen.

Ook wordt ik met regelmaat gevraagd voor nieuwe bandjes, omdat ze mij óf hebben gezien óf hebben gehoord op één van de opnames die we wel eens hebben verspreidt. Ik voel me natuurlijk vereerd als dat gebeurd, maar weet dat ik die verwachting wellicht niet waar kan maken. Nu ben ik onlangs begonnen in een nieuwe band, een powertrio met eigen nummers. Jeetje, wat moeilijk, maar wat leuk om te doen en uit te vinden wat ik nu kan. Natuurlijk loop ik tegen mijn beperkingen aan nu, wat best wel lastig is. Ook nu verzand ik weer in de paar 'truckjes' die ik weet, maar dat wordt wel erg saai als je dat bij alle nummers doet.

Daarom ben ik na de zomer weer begonnen met lessen, elke week een half uur, waarin ik me vooral de theorie laat bij brengen; hoe zitten de scales in elkaar, hoe gebruik je ze, en hoe verbind je ze. Ik vind het erg moeilijk, het gaat er niet allemaal meer zo makkelijk in, maar heb er veel aan (veel opschrijven). Ik besteed nu zeker 10 uur per week aan thuis oefenen, naast de twee repetities per week met twee bands (dinsdag en donderdag), en de les daar tussen in. Daarnaast nog een drukke baan van soms 50 uur in de week.

Het is bij mij veel herhalen, stukje voor stukje de nummers doornemen, kijken of ik een gaaf partijtje kan vinden of een leuke fill kan verzinnen. We nemen met de nieuwe band elke repetitie met professionele apparatuur op, dus daar heb ik veel aan.

Al met al de moraal van dit verhaal: je bent zo goed als je jezelf vind, de ene kan zich vinden in zijn huidige kennis en kunde, de ander wil zicht altijd verbeteren. Bij mij is het laatste na jaren een bewustwording geworden, ben blij dat ik de stap genomen heb, maar besef me ook dat ik nooit een virtuoos zal worden.

[gilles]

Bij mij een beetje hetzelfde verhaal als Monkey. Ik ken mijn beperkingen, maar binnen die beperkingen weet ik mij goed staande te houden binnen mijn band. Ik ben nu voor mijzelf op een punt beland dat ik ook geen behoefte heb aan verbetering - als bassist zijnde.
In mijn beroep werk ik keihard om mijzelf te verbeteren (ik had zo’n 10-12 jaar achterstand tov leeftijdsgenoten). Op persoonlijk vlak werk ik er keihard aan mijzelf een (nóg ) beter mens te maken. Waardoor de behoefte om mijn basspel te verbeteren op een zeer laag pitje is komen te staan; ik verbeter momenteel al meer dan genoeg, meer dan ik zelf af en toe aankan.
Binnen de band volstaat wat ik kan en doe, en dat is op dit moment ook voldoende voor mij. Iedere repetitie en ieder optreden geeft mij (en ons) voldoening, dat is voor mij het belangrijkste.

[badastronaut]

Goed topic, ik heb wel echt een soort van 'drive' om beter te worden. Als ik iets niet kan ga ik net zolang door tot ik het wel kan. Er is heel veel dat ik nog helemaal niet of nog niet goed genoeg kan dus altijd uitdaging genoeg. Ik studeer vaak op dingen die ik eigenlijk nét te moeilijk vind. Als ik er dan na een tijde achterkom dat het gelukt is geeft dat wel een goed gevoel.

[Brinkmeister]

Ik zit nog heel erg in de beginfase. Heb bijna 6 jaar geleden een bas gekocht om met ene computerspel mee te spelen, ben deze herfst pas begonnen met lessen. Ik wil vooral zien hoever ik mezelf kan pushen, maar verwacht geen wonderen.

Met sport ben ik wel jarenlang heel fanatiek geweest. Constant pushen en proberen de resultaten te verbeteren. Wat bij hardlopen tot wat blessures heeft geleid en bij schietsport tot prima wedstrijdresultaten en dikke teleurstelling toen ik door een burnout niet meer kon presteren zoals ik wilde.

[Monkey]

Als ik zo goed was als jij Reinier, dan ging ik internationaal beroemd worden ofzo! Top dat je jezelf nog steeds wil verbeteren.

[Unlord]

Wat mij betreft zijn er twee redenen om jezelf te verbeteren:

1. Je wilt het. Omdat je het leuk vindt om nieuwe dingen te proberen of omdat je beu bent wat je kunt.

2. Je moet. Omdat je er je brood niet meer mee verdient of omdat je, als amateur, geen publiek meer trekt of zelfs niet meer in een band wordt aangenomen.

Als er geen aanleiding is, hoeft er ook geen groei te zijn. De vraag is of je op die aanleiding wilt wachten.

Ik heb mezelf al een tijdje niet echt verbeterd op basvlak aangezien ik ook een boel andere hobbies heb.

[LemmyNL]

Je "moet" toch helemaal niks?

[basloze fret]

Je "moet" toch helemaal niks?

Daar heb je gelijk in! Het gaat meer om een innerlijke drang om beter te willen worden. Dat moet in je zitten. Het gaat dan niet alleen om techniek, maar dat kan ook bijvoorbeeld sound, theorie, een andere muziekstijl leren of je composities verbeteren zijn etc. En het verschilt ook nog of je puur hobbymatig bezig bent of (semi) professioneel.

[Strabel]

Je "moet" toch helemaal niks?

Daar heb je gelijk in! Het gaat meer om een innerlijke drang om beter te willen worden.

Misschien word die innerlijke drang ook minder als je al succesvol bent?
Leeftijd en (levens) ervaring spelen ongetwijfelt ook een belangrijke rol.

[Hans58]

Interessant tipokc!

Ook voor mij geldt heel veel van wat Herman Monkey vertelt. Ook ik speel al heel lang bas (meer dan 40 jaar) en ook ik vind mezelf behoorlijk middelmatig, al krijg ik ook die waardering waar Herman het over heeft, zowel van publiek als van (mede-)muzikanten en word ik nog wel gevraagd voor bandjes of projectjes. Ik denk omdat ik vooral een hele degelijke en betrouwbare bassist ben.

In het "mooie dingen-topic" kon ik begin dit jaar het volgende melden:

Mooi ding: vanavond eindelijk weer eens opgetreden in de Apeldoornse Flierefluiter met The Poor. Met de Grote Boze Buizen Bassman, de Höfner, en de Rick met de verse Optima flatwounds. Wat een heerlijk geluid had ik vanavond.
Nog een paar leuke complimenten gekregen op mijn baswerk, o.a. van een aldaar aanwezige Australische singer/songwriter die mijn combi van bassen en versterking ook zeer waardeerde en me zelfs toevertrouwde "I love your playing man, you got the timing right and all those classic lines, I liked it!" Dat is voor iemand die zich ondanks dik 40 jaar spelen nog steeds als een middelmatig bassist beschouwt toch wel eens aardig om te horen (en hij was niet de enige vanavond die zich zo uitliet ) Ik loop daar normaal niet zo mee te koop (het overkomt me ook eigenlijk nooit) maar dit was wel leuk.

Mijn spel is technisch een groot foutenfestival omdat ik grotendeels autodidakt ben en heb leren spelen in een tijd dat "basles" eigenlijk niet bestond. Een buurjongen bij mij uit de straat had vroegâh lang geleden (ik was 16 of zo) gitaarles van een ouwe Indo, en die kon er wel wat basles bij doen. Daar heb ik wel wat van theorie opgestoken, hoe akkoorden in elkaar zitten en zo, en dat was heel nuttig. Maar goede rechterhandtechnieken en vingerzettingen dan weer niet. Ik speelde met plectrum op de lage snaren van een akoestiese gitaar, dan weet je het wel. De rest heb ik mezelf allemaal fout aangeleerd en tegen die beperkingen loop ik wel eens aan, zodat ik net als Herman af en toe mijn toevlucht moet zoeken in versimpelingen van bepaalde partijen.

Tussen 2004 en 2016 heb ik eigenlijk alleen maar in de bij een aantal forummers bekende Pink Floyd coverband gespeeld en vrijwel niks anders gedaan. Dat was echt heel leuk om te doen, maar nu ik weer met andere bands speel is dat wel goed voor mijn ontwikkeling want ik word weer uitgedaagd om andere dingen te doen. Wat dat betreft zorgden die dikke 10 jaar Floyd wel een beetje voor het wat bassistisch inkakken (al heb ik op andere vlakken wel weer veel podiumervaring en zo opgedaan, dus leerzaam was het wel)

Ook een ander instrument kan je soms de uitdaging bieden om iets anders te proberen. Toen ik 2 jaar geleden mijn Rickenbacker kocht, ben ik me toch eens wat meer gaan verdiepen in wat Macca doet op de Wings Over America-elpee en dat leverde ook weer oefenstof en inspiratie op. Niet dat ik dat nu allemaal gebruik, maar er gingen wel deurtjes open waarvan ik dacht dat die voor mij niet meer toegankelijk waren. Ook de shortscale Höfner heeft wat dat betreft goed werk gedaan, want ik speelde decennia lang alleen maar op een Precision of een Jazzbass.

Dat vernieuwen speelt zich overigens wel in de marge af, want ik heb geleerd met mijn beperkingen om te gaan. Het meeste is goed genoeg zo en ik ga geen uren meer zitten pielen om toch nog op mijn 60e het slappen onder de knie te krijgen.