En ik dacht: ik schrijf er eens een reviewtje over.
Looks:
Tsja, wat moet je zeggen over een Precision. Het blijft een klassiek model en Squier heeft er niets aan veranderd, behalve de knopjes, die ronder zijn dan die van een "originele" Fender. Squier heeft ervoor gekozen een zwarte slagplaat op een witte bas te leggen, een combinatie die mij enorm bevalt. Wit kan veel hebben qua slagplaten, en zwart is wel het mooist, als je het mij vraagt. Ik zie het helemaal voor me: een gig in zwart/wit pak met een wit/zwarte bas (gaat ook daadwerkelijk gebeuren, overigens). Een matching headstock had het helemaal afgemaakt, maar dat terzijde.
Wat me wel altijd opvalt bij Squier bassen is de kop:
De stemmechanieken staan net op een andere plek in vergelijking met mijn Fender Jazz:
Ik moet zeggen dat ik een Fender-kop mooier vind. Ik heb ook een topic op TalkBass voorbij zien komen waarbij iemand een Squier-kop had kaalgeschuurd, de gaten voor de stemmechanieken opgevuld en ze op de Fender-plek gezet. Dat geeft op de één of andere gekke manier meer klasse aan zo'n instrument. Maargoed, details.
Constructie:
Zoals het hoort bij een Precision lijkt deze bas gebouwd als een tank. De hals zit superstrak in de body, en alles zit stevig vast. Ik vind het omgebogen plakje staal wat Fender en aanverwanten gebruiken voor hun bruggen echt schandalig slecht, maar dat is altijd te vervangen door bv. een Gotoh 201 of BadAss II. Ook is het jammer dat er een plastic topkammetje op zit, maar ook dat is eenvoudig te vervangen.
Verder heb ik bij een P altijd de gedachte dat wat er niet op zit, ook niet stuk kan. Hier zit verdomde weinig aan, dus kan er ook weinig stuk. De stemmechanieken zijn prima (hij heeft een fietstochtje overleefd zonder ook maar een klein beetje te ontstemmen), de brug zit er prima op én is makkelijk af te stellen en de potmeters doen wat ze moeten doen.
Feel:
Ik moet van mezelf bij een bas direct een "ja, deze wil ik"-gevoel hebben, anders koop ik 'm niet. Ik moet zeggen dat dat bij deze bas ook het geval was. Ik wilde al een tijdje een Precision hebben, en dit is nét de bas die ik nodig had. De satijn gelakte hals die net iets dunner is dan een normale Precision en het element wat iets afgerond is aan de zijkanten dragen (zie onder) enorm bij aan het speelgemak voor mij, aangezien ik op 4-snarige bassen altijd Jazz-halzen gewend ben.
Het enige waar ik aan moest wennen was het ontbreken van een brugelement, wat ik toch qua feel wel mis aangezien ik daar vrij veel speel. Dat is dan maar zo, dan had ik maar geen Precision moeten kopen maar een P/J.
Sound:
Een P is een P, zo simpel is dat. Al is de ene P de andere niet. Deze bas doet me vooral denken aan de Precision van Paul Turner en John Deacon, behoorlijk wat punch en niet zo heel veel hoog, waardoor hij lekker stuwend een band ondersteunt. Er liggen op dit moment GHS Bass Boomers .045-.105 op, snaren die ook meewerken aan de punchy sound van dit basje.
Wat me wel tegenvalt is het plafond. Een Jazz gaat verder dan jijzelf, daar kun je op blíjven knallen, hij kan altijd nog een stapje verder. Deze Squier houdt ergens gewoon op, vetter knijpen dan dat kan-ie gewoon niet. Nu zal ik zelden tot dat plafond gaan, maar áls je echt wil raggen zal deze bas op een gegeven moment tegen je zeggen: "Dude, doe nou even relaxed. Ik moet ook even uitrusten weet je..." Ik heb weinig tot geen ervaring met andere Precisions, dus ik weet niet hoe dat op andere bassen is.
Conclusie:
Voor de €200,- die ik voor deze bas tweedehands heb betaald had ik geen betere koop kunnen doen op Precision-gebied. Hij knalt, hij pompt en doet precies waar ik 'm voor gekocht heb: ronken. Hij valt precies in het bandgeluid (althans, waar ik 'm tot nu toe heb uitgeprobeerd) en doet dat op een manier waar ik heel gelukkig van word. Ik snap nu ook waarom zoveel mensen op een P spelen. Na een heel klein afstelbeurtje (hals kon wat rechter en de zadeltjes wat omlaag) heb ik een puik basje.
Het is echter wel een one trick pony. Een P is een P, en meer moet je ook niet van zo'n bas willen, maar dat hoeft misschien ook niet. Daar zijn andere bassen weer voor die dit niet kunnen.
Ik heb 'm tot slot nog even met een Amerikaanse Fender Precision van 1200 euro gehouden, die lelijker was (zwart met witte slagplaat, hoe cliché kan het zijn?) en niet eens zo te gek klonk. Hij was aan de gladde kant en klonk niet zo vies als de Squier VM.
Nog een paar foto's:
Ik snap alleen nog steeds niet dat Fender dit gebruikt, terwijl ze bv. op de Highway serie al een BadAss hebben zitten en op de USA Standards een high mass brug, die net even voor meer sustain zorgt. Zal wel met productiekosten te maken hebben.
Ik hoop van harte dat dat zo blijft.
