Mijn eerste indruk van deze bass was niet echt super maar hij leek me beter verkoopbaar en ik maakte iemand blij met een erg goede bass. Maar als je dan toch twee vijfsnarige Jazz bassen hebt staan is dat natuurlijk wel een reden om ze eens goed te testen.
Daarom de Jazz Face-off tussen de Mike Lull M5V en de Fender Deluxe Jazz Bass V.
Ik ben speciaal naar de oefenruimte gereden om deze test met een lekker volume te kunnen doen om mijn Peavey T-Max. Ik heb voor de test mijn favoriete stand genomen wat inhoud dat ik wat meer bass erbij gedraaid heb op de amp en een klein beetje meer treble. Op de grafische EQ heb ik ook wat meer bass erbij gedraaid maar de rest plat gehouden.
Ik ben begonnen met spelen op de Fender. Ik weet al wat ik van de Mike Lull vind en wilde een open eerste indruk hebben. Dat de Controls van deze twee bassen vrijwel hetzelfde werken maakt de test wel makelijker. Nu ben ik geen Fender fan, zeker niet van de nieuwere Fenders en deze is uit 2000. Ik moet dus bekennen dat ik mezelf een beetje schrap zette voor de eerste noot. Dit werd niet bevorderd door een erg slechte ervaring met een Fender Deluxe P bass.
Daardoor was de verassing des te groter toen deze eerste noot wel erg lekker klonk. Deze bass heeft echt een eigen smoel. De sound is niet helemaal netjes en dat bevalt me zeer goed.
De drie bands EQ geeft je de mogelijkheid om bijna alle kanten op te gaan met de sound. Ik mis wel een Active/Pasive switch op deze bass. Dat is jammer want ik had graag de pups zonder de verdere electronica gehoord.
Desondanks heb ik er een heerlijke moderne volle sound uit kunnen halen en een lekker ouderwetse Jazz sound. Het zal vast niet te vergelijken zijn met een pre cbs Jazz, maar die heb ik dan ook nog nooit een in mijn handen gehad. Wat betreft het faken van een vintage sound voldoet deze bass welzeker.
Ik ben echt onder de indruk van deze bass (jep, daar gaat mijn geloofwaardigheid)
Ter vergelijking pak ik de Mike Lull. Ik weet al dat deze bass te gek is maar ik heb hem niet gekocht omdat ik een jazz zocht. Dus het is ook wel weer eens leuk om dit aspect van deze bass eens goed te onderzoeken.
Vreemd genoeg heeft de Mike Lull minder een eigen smoel dan de Fender. De smoel is wel aanwezig maar minder gedefinieerd en dus minder herkenbaar. Dat komt waarschijnlijk doordat de sound van deze bass veel perfecter is. Hij heeft wel degelijk een randje aan de sound wat een mooie kleuring geef.
Je kunt ook met deze bass alle kanten op. Maar het is wel allemaal net even iets meer gelikt.
De Mike Lull is wel twee keer zo duur als de Fender en het belangrijkste verschil lijkt hem te zitten in de smoel van de bass. Het zijn allebei erg goede jazz bassen. Met beide een eigen karakter. De Fender heeft de smoel van Lenny (een kop uit duizenden), de Mike Lull heeft een knapper gezicht, maar dat valt minder op, grommen kan hij wel en nog goed ook.
De Mike Lull heeft wel betere stemmechanieken, die van de Fender voelen een beetje goedkoop aan. De stemmechanieken van de Mike Lull geven ook wat meer controle.
De Mike Lull is ook van essen, en dus lichter en heeft een High-mass brug wat wel mijn voorkeur heeft. Ik heb dus wel waar voor mijn geld.
Bij de Fender gaan de snaren echter weer door de body wat toch ook voor een erg goed overdracht van trillingen naar de body zorgt.
Ik ben van plan om de Fender weer te koop te zetten omdat ik op zich geen twee gefrette Jazz bassen nodig heb. Daarnaast wil ik toch erg graag een Orange amp. Maar op zich ben ik momenteel best wel weg van de Fender en hoeft hij niet perse de deur uit.
Grappig om te lezen dat de fender meer een eigen smoel heeft/lijkt te hebben, terwijl iedereen loopt te roepen dat fenders zo 'onpersoonlijk' zijn.
