Squier 62 JV Precision.
-
Quasimodo
-
Jack
Peter schreef: En een van mijn missers op de P-meet vorig jaar was, dat ik deze JV van Jack niet even bepoteld heb. Ik heb duidelijk wat gemist, maar er komt wel weer een kans.
Rn die heeft hij dus gehad, op het laatste moment in Waalwijk heb ik de bas nog even in zijn handen gedrukt, en heeft hij hem geprobeerd over de Bassman set van Theo....en ziehier....
Niets geen reactie..
Hij zal het wel druk hebben.
-
Quasimodo
-
Peter
HOOOOO, wait a minute misters!! Mij een beetje in de hoek zetten, samen met m'n "kindjes"? Tssss.... 
Het was zo'n verschrikkelijk té korte meeting om alles uit te proberen wat ik wilde, en zoals Jack zegt, ging 't ook ongeveer: Theo stond al te trappelen om de Bassman op te ruimen ongeveer, toen Jack zei dat ik 't pand niet zou verlaten zonder de Uber-JV-P geprobeerd te hebben...na het evil-eye getrotseerd te hebben, dus toch maar gedaan.....geen spijt van gehad!
Vergelijkende test met de oude P van Youri (met verse rounds) vs de Jack-Vintage-P, en de laatste was 't lekkerst
Heerlijke P, veel beter dan dat oude lel waar een van de mods mee rondliep... 
(ban?). De recensie van Wilhelmina is niets teveel geweest, en de lof-verhalen van Jack over de Jack-Vintage zijn bewaarheid.
Maar geen concurrentie natuurlijk voor een Lotto of DS-P, en zeker niet voor een Tractor of CS-Jazz, maar zwaar gepimpte Jazzbassen zijn nu eenmaal koel natuurlijk....
Het was zo'n verschrikkelijk té korte meeting om alles uit te proberen wat ik wilde, en zoals Jack zegt, ging 't ook ongeveer: Theo stond al te trappelen om de Bassman op te ruimen ongeveer, toen Jack zei dat ik 't pand niet zou verlaten zonder de Uber-JV-P geprobeerd te hebben...na het evil-eye getrotseerd te hebben, dus toch maar gedaan.....geen spijt van gehad!
Vergelijkende test met de oude P van Youri (met verse rounds) vs de Jack-Vintage-P, en de laatste was 't lekkerst
Heerlijke P, veel beter dan dat oude lel waar een van de mods mee rondliep... (ban?). De recensie van Wilhelmina is niets teveel geweest, en de lof-verhalen van Jack over de Jack-Vintage zijn bewaarheid.Maar geen concurrentie natuurlijk voor een Lotto of DS-P, en zeker niet voor een Tractor of CS-Jazz, maar zwaar gepimpte Jazzbassen zijn nu eenmaal koel natuurlijk....
Wat is een Jass=bazz???????????
En zonder pimpen zijn ze dus niet COOL........
Conclusie: een P-bass is zonder pimpen al cool
En zonder pimpen zijn ze dus niet COOL........
Conclusie: een P-bass is zonder pimpen al cool
herintreder,55 jaar
Classic-Rock band met gelijkgestemde oudere jongeren.
Fender Precision-bass '79, Squier JV Precision, Peterbuilt CS-P, Epiphone Thunderbird Classic
Darkglass Microtubes 900 Amp, TecAmp 210 600W
Classic-Rock band met gelijkgestemde oudere jongeren.
Fender Precision-bass '79, Squier JV Precision, Peterbuilt CS-P, Epiphone Thunderbird Classic
Darkglass Microtubes 900 Amp, TecAmp 210 600W
-
Peter
blijft natuurlijk wel een feit dat een P de Ultieme bass is.
Een Jazz is leuk voor erbij of als fretless natuurlijk
Een Jazz is leuk voor erbij of als fretless natuurlijk
herintreder,55 jaar
Classic-Rock band met gelijkgestemde oudere jongeren.
Fender Precision-bass '79, Squier JV Precision, Peterbuilt CS-P, Epiphone Thunderbird Classic
Darkglass Microtubes 900 Amp, TecAmp 210 600W
Classic-Rock band met gelijkgestemde oudere jongeren.
Fender Precision-bass '79, Squier JV Precision, Peterbuilt CS-P, Epiphone Thunderbird Classic
Darkglass Microtubes 900 Amp, TecAmp 210 600W
Mooi testverslag van Sanders hierboven, ik heb het al vaak gelezen. Ik heb op deze mooie zondagavond toch maar eens de moeite genomen om mijn eigen ervaringen met de Squier JV bassen te beschrijven, uitsluitend betreffende bespeelbaarheid en sound. De bouwkwaliteit, afwerking, lak, tuners, vintage waarde, fretafwerking e.d. laat ik buiten beschouwing. Misschien helpt het anderen om een beetje door de mythe heen te prikken. Dit gaat alleen over Squier JV Precisions uit 1983 met rosewood toets. Ik heb 3 gehad en ik heb alleen de eerste nog over.
De eerste, serienr JV5xxxx, kocht ik in 1992 voor 400 gulden, zonder het verhaal er achter te kennen (zie de bekende website 21frets). Dit was jarenlang mijn beste bas en hoofdbas. Ik heb ermee opgetreden, opnames mee gemaakt, etc. Meerdere andere bassisten die erover speelden waren verbaasd en enthousiast. Ik heb vaak moeten uitleggen dat de JV serie niks te maken heeft met de Squiers van tegenwoordig.
Ik had wel in de gaten dat deze bas een lichte dead spot had op de bekende plek (C, pos5 op de G snaar), maar daar was ik aan gewend, ik beschouwde het als een normale en bekende P-kwaal en ik sloeg de C automatisch wat harder aan. Telkens als ik in een muziekzaak kwam, bleek dat ik minstens 1000-1200 euro moest uitgeven voor een gelijkwaardige bas en dan liep ik weer blij naar buiten, happy met mijn JV.
Op een gegeven moment dacht ik: laat ik eens proberen er een tweede bij te krijgen voordat ze onbetaalbaar worden of er alleen nog maar verknutselde te vinden zijn. Ik kocht serienr JV6xxxx. Na enige tijd spelen en vergelijken bleek dat deze een compleet dode E-snaar had. Ik heb van alles geprobeerd om dit te verhelpen; ik kreeg er geen goed geluid uit en het begon me steeds meer te irriteren. Verder had dit exemplaar niet alleen een de bekende dead spot, maar een complete dode zone(!) op de G-snaar: B+C+C#. Verder op elke andere snaar de C en directe omgeving: B+C op de D-snaar, C+C# op de A-snaar, en de C op de E-snaar. Mijn wekenlang durende zoektocht op internet over dead spots en mijn probeersels om het weg te krijgen dreven me tot waanzin. Ik lag er zelfs ’s-nachts aan te denken. Dit exemplaar moest dringend vertrekken.
Volgende poging: Ik kocht serienr JV7xxxx. Thuis, zowel versterkt als onversterkt klonk deze bas geweldig, echt vintage diep basgeluid. Gewoon kicken. Bij de eerste keer repeteren bleek de B (pos2) op de A-snaar dood te zijn. Ook op de D-snaar was het behelpen in pos 1-5. Op de G snaar de gebruikelijke pos 5 en omstreken. De E-snaar was geweldig. Na een paar keer wisselen en vergelijken bleek dat in het bandgeluid de bas een brei werd. Het geluid werd heel modderig en zompig. De bas had veel te weinig definitie. Dit was werkelijk heel vervelend. Ik ben er mee naar een luthier geweest, zonder resultaat. Kortom: onbruikbaar. Deze mocht ook vertrekken.
In de tussentijd kocht ik een Fender USA Precision 2011. Wat een genot: super consistent over de gehele hals. Daarmee bedoel ik, dat waar je ook speelt, hij goed klinkt. Totaal geen dode plekken. Zou Fender het dead spot probleem definitief onder controle hebben? Het viel me op dat de headstock 2 mm dikker is (15 ipv 13 mm) dan bij de JV en MIM bassen. De nieuwe jumbo frets spelen ook geweldig soepel. Dit is zo langzamerhand mijn hoofdbas aan het worden.
Ter vergelijk: mijn eerste JV klinkt ook nog steeds geweldig, nog meer mellow, vintage sound. De originele elementen zijn steengoed. Af en toe lijkt het alsof hij meer bite heeft. Wel een beetje magere G-snaar, met die vervelende dode C, al is dat bij dit exemplaar minimaal. De frets heb ik inmiddels zeer professioneel laten dressen en zien er weer uit als nieuw.
Mijn conclusies:
-Ik had drie instrumenten, in een paar maanden tijd gefabriceerd in dezelfde fabriek, maar dan nog waren het compleet verschillende instrumenten qua klank. Kwaliteit blijkt exemplarisch. Het blijft eigenzinnig hout en het blijft handwerk.
-Ik kan zelf een bas pas echt beoordelen als ik er meerdere keren op gespeeld heb, en niet al bij de aankoop. Pas na enige tijd weet ik wat hij doet in het bandgeluid.
-Als ik blijf wisselen tussen de mijn Squier JV en de USA-P-2011 kan ik geen oordeel vellen. Allebei heel goed, maar wel anders. Laat ik het erop houden dat ze ongeveer even goed zijn. Ik snap heel goed dat er veel enthousiaste JV eigenaren zijn.
-Mijn JV avonturen zijn nu wel ten einde. Ik heb blijkbaar een redelijk tot goed exemplaar getroffen, en dat is fijn, maar beter dan een huidige Fender USA? Nou, nee. En pas op: JV's zijn niet automatisch allemaal goed.
- De huidige tweedehands marktwaardes van een JV of een nieuwe USA-P ontlopen elkaar niet veel op het moment. De JV's zijn iets goedkoper , en terecht IMHO. Ikzelf zou alleen nog voor de USA-P gaan, en zeker als men voor de JV meer vraagt. Ik ben maar een amateur bassist, met weinig eisen, maar een instrument dat over de gehele hals in alle posities goed klinkt mag ik toch wel verlangen?
(Edit maart 2014: sorry JV fans; ik heb met pijn in mijn hart deze JV (die ik 20 jaar heb gehad) toch verkocht. De USA P 2011 is gewoon net iets vetter.)
De eerste, serienr JV5xxxx, kocht ik in 1992 voor 400 gulden, zonder het verhaal er achter te kennen (zie de bekende website 21frets). Dit was jarenlang mijn beste bas en hoofdbas. Ik heb ermee opgetreden, opnames mee gemaakt, etc. Meerdere andere bassisten die erover speelden waren verbaasd en enthousiast. Ik heb vaak moeten uitleggen dat de JV serie niks te maken heeft met de Squiers van tegenwoordig.
Ik had wel in de gaten dat deze bas een lichte dead spot had op de bekende plek (C, pos5 op de G snaar), maar daar was ik aan gewend, ik beschouwde het als een normale en bekende P-kwaal en ik sloeg de C automatisch wat harder aan. Telkens als ik in een muziekzaak kwam, bleek dat ik minstens 1000-1200 euro moest uitgeven voor een gelijkwaardige bas en dan liep ik weer blij naar buiten, happy met mijn JV.
Op een gegeven moment dacht ik: laat ik eens proberen er een tweede bij te krijgen voordat ze onbetaalbaar worden of er alleen nog maar verknutselde te vinden zijn. Ik kocht serienr JV6xxxx. Na enige tijd spelen en vergelijken bleek dat deze een compleet dode E-snaar had. Ik heb van alles geprobeerd om dit te verhelpen; ik kreeg er geen goed geluid uit en het begon me steeds meer te irriteren. Verder had dit exemplaar niet alleen een de bekende dead spot, maar een complete dode zone(!) op de G-snaar: B+C+C#. Verder op elke andere snaar de C en directe omgeving: B+C op de D-snaar, C+C# op de A-snaar, en de C op de E-snaar. Mijn wekenlang durende zoektocht op internet over dead spots en mijn probeersels om het weg te krijgen dreven me tot waanzin. Ik lag er zelfs ’s-nachts aan te denken. Dit exemplaar moest dringend vertrekken.
Volgende poging: Ik kocht serienr JV7xxxx. Thuis, zowel versterkt als onversterkt klonk deze bas geweldig, echt vintage diep basgeluid. Gewoon kicken. Bij de eerste keer repeteren bleek de B (pos2) op de A-snaar dood te zijn. Ook op de D-snaar was het behelpen in pos 1-5. Op de G snaar de gebruikelijke pos 5 en omstreken. De E-snaar was geweldig. Na een paar keer wisselen en vergelijken bleek dat in het bandgeluid de bas een brei werd. Het geluid werd heel modderig en zompig. De bas had veel te weinig definitie. Dit was werkelijk heel vervelend. Ik ben er mee naar een luthier geweest, zonder resultaat. Kortom: onbruikbaar. Deze mocht ook vertrekken.
In de tussentijd kocht ik een Fender USA Precision 2011. Wat een genot: super consistent over de gehele hals. Daarmee bedoel ik, dat waar je ook speelt, hij goed klinkt. Totaal geen dode plekken. Zou Fender het dead spot probleem definitief onder controle hebben? Het viel me op dat de headstock 2 mm dikker is (15 ipv 13 mm) dan bij de JV en MIM bassen. De nieuwe jumbo frets spelen ook geweldig soepel. Dit is zo langzamerhand mijn hoofdbas aan het worden.
Ter vergelijk: mijn eerste JV klinkt ook nog steeds geweldig, nog meer mellow, vintage sound. De originele elementen zijn steengoed. Af en toe lijkt het alsof hij meer bite heeft. Wel een beetje magere G-snaar, met die vervelende dode C, al is dat bij dit exemplaar minimaal. De frets heb ik inmiddels zeer professioneel laten dressen en zien er weer uit als nieuw.
Mijn conclusies:
-Ik had drie instrumenten, in een paar maanden tijd gefabriceerd in dezelfde fabriek, maar dan nog waren het compleet verschillende instrumenten qua klank. Kwaliteit blijkt exemplarisch. Het blijft eigenzinnig hout en het blijft handwerk.
-Ik kan zelf een bas pas echt beoordelen als ik er meerdere keren op gespeeld heb, en niet al bij de aankoop. Pas na enige tijd weet ik wat hij doet in het bandgeluid.
-Als ik blijf wisselen tussen de mijn Squier JV en de USA-P-2011 kan ik geen oordeel vellen. Allebei heel goed, maar wel anders. Laat ik het erop houden dat ze ongeveer even goed zijn. Ik snap heel goed dat er veel enthousiaste JV eigenaren zijn.
-Mijn JV avonturen zijn nu wel ten einde. Ik heb blijkbaar een redelijk tot goed exemplaar getroffen, en dat is fijn, maar beter dan een huidige Fender USA? Nou, nee. En pas op: JV's zijn niet automatisch allemaal goed.
- De huidige tweedehands marktwaardes van een JV of een nieuwe USA-P ontlopen elkaar niet veel op het moment. De JV's zijn iets goedkoper , en terecht IMHO. Ikzelf zou alleen nog voor de USA-P gaan, en zeker als men voor de JV meer vraagt. Ik ben maar een amateur bassist, met weinig eisen, maar een instrument dat over de gehele hals in alle posities goed klinkt mag ik toch wel verlangen?
(Edit maart 2014: sorry JV fans; ik heb met pijn in mijn hart deze JV (die ik 20 jaar heb gehad) toch verkocht. De USA P 2011 is gewoon net iets vetter.)
Laatst gewijzigd door Eric66 op 02 mar 2014, 20:04, 3 keer totaal gewijzigd.
-
Steeferdesteef
- Berichten: 777
- Lid geworden op: 26 jan 2007, 14:27