Specs:
- 2-piece "Res-O-Glass" (fancy naam voor glasvezel) sandwich hollowbody, met grenen frame, in de "USA-map" vorm.
- bolt-on Maple/Shedua/Maple shortscale hals, Brazilian Rosewood/Wengé (afhankelijk van de versie) toets met 24.5" (vierentwintig en een half) mensuur, 20 medium frets. (nulfret niet meegeteld)
- 2x2 headstock (angled) met Kluson 456 reverse stemsleutels.
- 1 singlecoil pickup bij de hals en 1 piëzo onder het brugzadel.
- Brazilian rosewood zadel met plexiglazen "schoen".
- 1 master volume en 1 blend regeling.
- hardboard koffer(tje).
Historie:
G.E. Smith (die blonde griezel van de Saturday Night Live band) zei over deze pocketbassen: "these are the best recording basses around." Ontworpen eind jaren '50 als studiobas voor contrabassisten, om in 1 take "de basnoot en de tik te kunnen opnemen" (typische vroege rock & countrytruuk was bij de opname van de bas eerst de basnoten op te nemen, en in een 2e take de percussieve "slap" erover te leggen, voor die befaamde "boomchikka" sound). De piëzo diende voor de tik, de pickup voor de noten. Dan stelt zich natuurlijk de vraag: klinkt het als een contrabas?
Bouw
De Model 85 is opgebouwd zoals vele van de National/Valco elektrische instrumenten uit die tijd, een dubbele schelp gegoten uit glasvezels, dewelke aan elkaar gezet werden met beugeltjes (bovenste helft) en schroefjes (onderste helft) op een grenenhouten frame, met op de afscheiding de naad dichtgestopt met "weather piping" afkomstig uit de autoindustrie. De hals is in een houten hielblok geschroefd met 2 schroeven (in lijn), met een derde schroef die dient als een soort "microtilt" systeem voor de halshoek te regelen. De hals is gemaakt van 3 stukken hout, en mag beschouwd worden als "een erg gezonde chunky C", iets wat geen overbodige luxe is, want een trussrod is er niet in te vinden. De hals zelf zit erg stevig in de neckpocket, en het ziet er naar uit dat deze daar de komende decennia ook zal blijven zonder al te veel problemen. De stemsleutels zijn de Kluson 456 stemsleutels, bekend van de Gibson EB-reeks, en doen hun werk goed qua het op stemming houden. De potmeters werken nog altijd zonder ook maar enige vorm van storing te vertonen, de magnetische pickup geeft een erg gezonde output (vergelijkbaar met een jazz-bass), de piëzo geeft minder output, maar niet zo weinig dat het storend is. De bas is ontworpen om gebruik te kunnen maken van de gitaarbodies die reeds gemaakt werden: een sterk staaltje van gezond recycleren, omdat buiten de brug er geen andere onderdelen speciaal gemaakt moesten worden. Deze versie heeft als bodyvorm een gestyleerde versie van de kaart van de USA (met de onderste hoorn die Florida moet voorstellen, de bovenste die het gebied rond New-Hampshire, en de bovenste "taille" het gebied rond de Grote Meren). Supro heeft ook een technisch identiek model gemaakt, maar dan in een gewone "doublecut" versie, met een body die erg gelijkt op de Gibson Melody Maker, maar uiteraard ook van Res-O-Glass.
Bespeelbaarheid
Als je het basje omhangt, valt op dat deze perfect in balans hangt, en hoe klein deze eigenlijk is (mijn Telecastergitaar is 3cm langer in totale lengte, en heeft nog eens een langere mensuur ook). Door de hoge brug (archtopbouw) staan de snaren vrij ver van de body af, dus je moet eraan gewoon worden dat je rechterhand absoluut geen steunpunten heeft, temeer omdat de twee plexiglazen duimsteuntjes net iets te ver van de snaren verwijderd staan om echt nuttig te zijn. Voordeel is wel dat ze ook niet in de weg staan. Door de extreem korte mensuur is een degelijke snaarspanning het laatste wat je van deze bas mag verwachten, zelfs besnaard met een dikke set snaren moet je erg letten op de druk die je met de vingers van de linkerhand op de snaren geeft om de intonatie niet te beïnvloeden. Verder is het een ontzettend vreemd gevoel om met zo'n krappe posities te spelen, ik vermoed dat de echte gitaristen er sneller mee weg zullen zijn dan de bassisten die al sinds jaar & dag verknocht zijn aan de 34" mensuur, laat staan de contrabassisten met hun 42' mensuur. Maar eens je de klik hebt gemaakt, en je blijft letten op waar je linkerhand naartoe gaat (de hals is veel sneller "op" dan je zou denken) lukt het best aardig om er redelijke baslijnen uit te krijgen.
Klank
Het allereerste wat opvalt is dat deze bas geen toneregeling heeft. Slechts gezegend met een piëzopickup en een normale magnetische singlecoil (in humbuckerjasje), een blendregeling en een mastervolume is dit niet echt een bas voor de bassist die uren aan knopjes kan draaien om z'n sound te krijgen. Een shortscale basgitaar heeft sowieso een andere klank dan een 34" fullscale variant, iets wat zich vooral laat horen in de lage regionen. De echt lage noten klinken warmer & vetter. Deze 24" ultrashortscale is daar geen uitzondering op. Ze ziet er dan misschien schattig en "speelgoedachtig" uit, ze klinkt als een echte, volwassen bas, met een enorme hoeveelheid laagmid. De magnetische pickup vlakbij de hals is daar zeker mee voor verantwoordelijk. Ik heb ooit eens de eer gehad om een Resoglass gitaar te bespelen, en die klonk erg plastiekig en goedkoop, iets waar deze bas, ondanks dezelfde bouwwijze en materialen geen last van heeft. De klank valt het best te beschrijven als "vol, vet en romig". Qua modderigheid moet ze uiteraard haar meerdere erkennen in de Gibson EB-reeks, maar ze klinkt wel beduidend warmer als een Jazz-Bass (halselement) of een P-bas. De piëzo brengt helemaal geen "akoestische klank" voort, het is een quasi dezelfde sound als de magnetische pickup, maar de percussieve elementen die je in je spel legt, worden wel duidelijk weergegeven. Precies waar het voor bedoeld is.
Maar "la question Jambon" (de hamvraag): "Klinkt het nu als een contrabas". Het antwoord is: Neen. Het klinkt als een bas, maar de typische korte sustain van de contrabas, en het zangerige van het gebrek aan frets wat een contrabas zo typisch maakt qua klank hoor je er niet in terug. Is dat jammer? Als je een contrabassound zoekt is dat inderdaad wel een tegenvaller, maar als je gewoon "een leuke basklank zocht", is dat helemaal geen nadeel. De 85 klinkt erg uniek, en tegelijk ook weer erg mainstream.
Besluit
Een vreemd ding, dat model '85. Ontworpen als studiobas om gemakkelijker de typische percussieve klank van de contrabas op te kunnen nemen, maar met een klank die toch wezenlijk verschilt van een echte contrabas. Het is dan ook niet te verwonderen dat ze totaal niet aansloegen, en ook maar een dikke vier jaar in productie zijn geweest, in een erg beperkte oplage. Sinds ene J. White van The White Stripes het gitaarmodel omarmt heeft, zijn alle National Resoglass modellen terug wat populair geworden in de meer alteratieve kringen, populair genoeg om door Eastwood terug uitgebracht te worden in een gewone 30" en 34" versie. Voor een erg illuster ding te zijn, zijn ze nog best duur (1200USD is geen uitzondering), maar ze zijn veel breder inzetbaar dan wat men op het eerste zicht zou vermoeden, echter niet als plaatsvervanger van de contrabas, maar wel als gewone elektrische basgitaar, en ook wel een beetje als gimmick.
+ bruikbare basgitaarklank.
+ ondanks de vreemde opbouw en materialen toch erg degelijk gebouwd, met goede hardware en elektronica.
+ eyecatcher waar zelfs geen Musicvox Spaceranger tegenop kan
- door de "double shell" techniek is het ERG moeilijk om bij de elektronica te geraken.
- 24" mensuur is erg vreemd om te bespelen, en constante aandacht voor de linkerhand is nodig.
- toch wel vrij duur voor wat ze zijn, maar je mag de schuld volledig op Jack White en de zijnen steken.
(- piëzo is geen echt grote toevoeging)
[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=ZvpTAlsHN3k[/youtube]
