Wat?
Een "Norlin-era" Gibson EB-0, na de upgrades die werden doorgevoerd begin jaren '70 om het model nieuw leven in te blazen. De specs werden wat aangepast naar de nieuwe wensen, maar de klassieke looks bleven grotendeels behouden. Helaas mocht het niet zijn, en werd het model eind jaren '70 finaal afgeserveerd, met 6 exemplaren gemaakt in 1979 (wat een heel verschil is met de 3000 exemplaren die in 1969 werden gemaakt). In 1969 werd Gibson overgenomen door Norlin, en Norlin is voor Gibson wat is CBS is voor Fender. Leuzen als "kwaliteit ging achteruit, bedenkelijke specificaties & opties, vreemde modellen,..." kwamen bij beide bedrijven voor. In 1972 was de transitie in volle gang, want Gibson merkte dat hun bassen steeds minder en minder gebruikt & verkocht werden, doordat ze niet zo all-round bleken als de Fender en zelfs Rickenbackermodellen, en ze toch vrij fragiel bleken te zijn. De EB2 werd uitgerangeerd wegens "hopeloos verouderd", de EB0 en EB3 kregen upgrades, en de EB4 werd geboren.
Specs
- 1-piece mahonie body, dubbele cutaways met tummycut aan de achterzijde en elbowcut (een erg subtiele) aan de voorzijde.
- 3-piece esdoorn hals, middelste stuk met de nerf haaks op de twee andere stukken, voor extra sterkte & stabiliteit. Standaard C-shape, 40mm topkambreedte
- Indian rosewood toets, 21 medium jumbo frets, 12" radius, pearloid dot inlays, 30.5" scale (een 34" versie was ook beschikbaar, de EB-0L).
- iets grotere kop met een "volute" halsovergang, met daarop 4 schaller-made tuners. Gibson-logo is een silkscreen ipv een pearloid ingelegd logo.
- 2-punts "Evertilt" brug met nylon zadels, toploader.
- 1 sidewinder/mudbucker element, meer naar het midden geplaatst, passieve volume & toneregeling.
- heavy-duty chromen hardware.
- volledig gelakt in nitrocelluloselak.
Bouw
Deze bas is een versie waarbij vrijwel alle upgrades die Norlin uitvoerde aanwezig zijn. Iedereen kent natuurlijk de klassieke jaren '60 EB-0 met zijn mahonie body & hals, sidewinder humbucker helemaal tegen de hals aan, 2-punts "bar-bridge", covers,... en begin jaren '70 werden de zwakke plekken uit het design van 1961 (fragiele kop/hals overgang, neckdive, zeer diepe, warme klank met weinig helderheid, slecht te intoneren,...) aangepakt. De body werd vergroot en werd een kleine centimeter dikker, teneinde wat meer massa te geven aan de body. De fragiele 1-piece mahonie hals werd gedumpt en vervangen door een 3-delige esdoorn hals (de kop werd nog steeds uit hetzelfde hout gesneden, niet er naderhand aangelijmd), met haaks op elkaar staande nerven voor extra stevigheid en stabiliteit. De fragiele kop-hals overgang werd opnieuw ontworpen, en er werd een "volute" aangebracht, een verdikking om daar extra stevigheid te bieden. Het element bleef hetzelfde, maar werd nu verder naar de brug geplaatst, om zo de overmaat aan laag te temmen, terwijl ook de hals verder in de body geplaatst werd teneinde de nekdive te verminderen. De brug is nog steeds de pre-Norlin "evertilt" brug met 4 zadels en 2 steunpunten. En dit is een zwakke plek, want zoals de naam al aangeeft, de brug is niet stabiel, hoewel ze betere intonatiemogelijkheden bood dan de "bar-bridge" van begin jaren '60. De snaarspanning en de ondermaatse montage zorgden ervoor dat de brug naar voor kantelt, vandaar de spottende bijnaam. In '1973 werd dat echter opgelost door de invoering van de 3-punts brug. Afgezien van dit euvel is al de rest wel gewoon in orde. De hals zit strak in de neckpocket, wat vast moet zitten zit vast, wat los moet zitten zit los. De stemsleutels hebben een beetje speling in het hout, maar het is niet storend. Ze behouden wel erg goed hun stemming. Zoals ik al zei van de L9S "Ripper", nog zo'n Norlin product: "hier hebben ze het eigenlijk best wel goed gedaan". Het is vooral in de klassieke modellen (ES335, ES175, Les Paul, SG,...) dat ze kemels geschoten hebben. De strapbuttons staan echter nog altijd op dezelfde plaats, en zijn nog steeds erg klein, dus de bas vertoont de neiging om voorover te buitelen, en de strap kan gemakkelijk losschieten
Klank
Het doel was een meer eigentijdse en bruikbare klank te verkrijgen, zonder de roots te verloochenen, en dat is hiermee gelukt. Ik heb de eer gehad om een EB2 (de traditionele sixties Gibson) en een L9S (hightech in de jaren '70) te mogen reviewen, en deze schippert daar mooi tussen qua klank. Het sidewinderelement geeft nog steeds een enorme hoeveelheid laag gekoppeld aan een redelijk forse output, maar het is bol te werken, je verzuipt niet in de mix, er is een hele hoop midrange bijgekomen, terwijl de overmaat aan sublaag wegvalt. Let wel, het klinkt niet als een P-bas, je hoort nog duidelijk dat het een Gibson is. De E-snaar komt iets minder goed door dan de andere snaren, maar dat kan bijgesteld worden met de hoogte van het polepiece onder die snaar. Door die nieuwe plaatsing, en nieuwe klank kunnen er dingen gedaan worden die op een traditionele EB0 zeer onwaarschijnlijk zijn. Slap & pop kan, al klinkt het nog steeds zeer warm & midrangy, maar het is niet onmogelijk, idem met spelen met harmonischen.
Besluit
Norlin had het bij het rechte eind toen ze de EB0 gingen opwaarderen, de klank is er inderdaad bruikbaarder op geworden, en de fysieke ongemakken van het jaren '60 model zijn afwezig, of toch sterk verminderd.
+: meer allround dan z'n jaren '60 tegenhanger, ook de zwakke hals/kopverbinding is nu stevig: ze kan best wel tegen een stootje.
+: klassieke looks en een "traditioneel merk & model", doen het altijd goed bij de behoudsgezinde bassist.
+: de shortscale hals met een aangenaam profiel en de dunne nitrolak zorgen voor een snelle & vlot bespeelbare bas.
-: zoals alle EB0's en EB3's: ze gaan voor best veel geld op de tweedehandsmarkt, net doordat het zo'n klassiekers zijn. De oudjes gaan nog voor het meest, maar zelfs deze geupgrade editie moet behoorlijk wat knaken opbrengen
-: de neckdive is nog steeds niet helemaal verdwenen, en door de plaatsing van de strapbutton heeft deze bas, zoals alle EB's de neiging tot voorover te duikelen. Straplocks zijn geen overbodige luxe, zeker niet met de zeer kleine strapbuttons die Gibson traditioneel gebruikt.
- de hals, en element, steken vrij fors boven de body uit, dat maakt dat de snaren ook ver van de body staan, en dat speelt vrij vreemd, temeer omdat je je duim niet echt ergens kwijt kunt (de elementring zorgt ervoor dat ze NET iets te ver weg van de snaren staat om er vlot op te kunnen steunen).
[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=DXUSjpzAe6s[/youtube]
