Que?
Een "Mosrite Combo Bass", gemaakt door het Amerikaanse bedrijf Mosrite (from California), ontworpen en ontwikkeld door eigenaar Semie Moseley. Mosrite was een kleine, maar vrij bekende speler in de Amerikaanse gitaarmarkt in de jaren '60, en gekend om z'n vaak bizarre ontwerpen (triple-neck gitaren, mandoline/gitaarhybriden,...), erg snelle halsjes met superkleine frets en elementen met een erg hoge output, en waren geliefd bij country, surf & rockgroepen. Grootste uithangbord moeten waarschijnlijk "The Ventures" geweest zijn.
Specs
- 15" brede maple hollowbody met "reverse offset waist" vorm, spruce flat-top met een "German Carve" rondom de rand, celluloid binding aan voor & achterzijde.
- bolt-on 2-delige maple hals, brazilian rosewood toets met "microdot" positiemarkeringen, 20 kleine fretjes (21 als je de nulfret meerekent), celluloid binding, 30.25" mensuur, 12" radius, 1.5" nutwidth.
- 2x2 headstock met Kluson-made closed-back Mosrite tuners met de "eendenpoot" kop.
- 2 "Mosrite design" singlecoil pickups, eentje in de middenpositie, eentje schuin in de halspositie, 3-way switch met mastervolume- & -toneregeling.
- "Mosrite design" Tune-O-Matic" brug met hoge, bolle zadels, waar de snaren in liggen, houten snaaranker.
Bouw
Het eerste wat opvalt aan deze bas is hoe schofterig groot ze eigenlijk wel is. Zelfs de koffer is ontzettend groot, en dat geldt eigenlijk voor alles aan deze bas, behalve de frets. Een 15" brede body is iets wat niet veel voorkomt bij bassen, dus da's al een eerste opmerkelijk ding. Ten tweede is de "reverse waist" een frappant kenmerk, het lijkt alsof men een linkshandige body perongeluk rechtshandig heeft uitgefreesd, en er maar volledige rechtshandige bas van heeft gemaakt. Die "reverse waist" maakt wel dat de voorste strapbutton vrij ver naar de brug toe zit, en een ontzettende neckdive is dan ook aanwezig, zelfs met een stugge riem. Die neckdive wordt zeker ook geholpen door de stemsleutels aan de kop. Dit zijn Kluson-made stemsleutels speciaal gemaakt voor Mosrite, en ze zijn groot... groot, dik & zwaar. Zoals alle jaren '60 Kluson-tuners hebben ze wel wat te lijden gehad onder de jaren, en zijn de wormwieltjes en tandwieltjes zo goed op elkaar ingedraaid, dat het draaien aan de stemknoppen erg gemakkelijk gaat... te gemakkelijk misschien, want er zit wel wat speling op, en de stemming wordt niet perfect behouden, iets wat gekoppeld aan de vrij grove verhouding (12x1) maakt dat het wel wat "Fingerspitzengefühl" vraagt om snel en accuraat te stemmen. Terug naar de body, want daar zit nog iets vreemd op. Een "German Carve", zoals wel eens te zien was op Rickenbacker combo-gitaren uit de jaren '50. Deze carve zorgt dat de bas aan de rand vrij dun is (net geen 4cm dik), maar in het midden wel een substantiële dikte heeft. Trots in het midden van de body zit 1 F-gat, in dit vroege exemplaar is dat nog zonder binding, de lateren zullen ook daar een witte celluloid binding hebben. De hals is, volledig naar Mosrite gewoonte, ook een bijzonder ding. Niet dat het een bizar profiel heeft, een gewone C-shape zoals je bij zovele bassen ziet, maar wel dat ze een krappe, maar zo goed als evenwijdige stringspacing koppelt aan zeer lage, dunne fretjes. Dus de afstand tussen de snaren aan de kop is quasi hetzelfde als die aan de brug. Da's in het begin erg hard wennen, en regelmatig pak je dan ook naast de snaar, omdat die ergens zit waar je ze niet verwacht. De positiemarkeringen zijn ook een apart iets. In plaats van enkele dots op de normale posities, met een dubbele op het octaaf, heeft mosrite gekozen voor dubbele dotinlays op de 3e, 5e, 7e & 9e positie, een drievoudige op de 12e positie, en dan enkele dots op posities 15, 17 & 19. En de dots zijn klein, met een diameter van net een millimeter. Qua topkam is er gekozen voor een nulfret, en daarachter een mooi stuk messing dat in de draaibank een rond profiel gekregen heeft, met daarin de uitsparingen voor de snaren. De elementen zitten trots in de body, en steken genoeg uit om te fungeren als duimsteun, de 3-way switch zit net ver genoeg om niet in de weg te zitten, en hetzelfde geldt voor de regelknoppen. Onder de assymetrische brugkap is de brug te vinden, met een algehele hoogteregeling en intonatie per snaar. Enig nadeel van deze brug is dat die wel redelijk dikke snaren verwacht, omdat ze anders begint te rammelen en ratelen als de pest, iets wat zeer goed hoorbaar is doordat het geratel versterkt wordt door de holle kast. Het staartstuk is geniaal in z'n eenvoudigheid. Een stukje rosewood met 4 gaten in, direct op de top geschroefd, en verstevigd met een stukje aluminium. Simpel, maar doet z'n job goed. Enig nadeel hier is dat de ball-ends van de snaren zich erg goed vastbijten in het hout, en het hersnaren toch altijd weer een wedstrijdje "snaar door een gat duwen" is... Zoals prachtig gedemonstreerd in dit filmpje.
Klank
Kunnen we kort in zijn: VINTAGE.
Maar aangezien we graag iets meer uitleg horen: "VINTAGE, EN MET NIETS TE VERGELIJKEN". En da's geen woord gelogen. Deze bas klinkt als een oude bas, met een erg rijk & stuwend laag & midgebied, en net voldoende hoog om niet als "zompig" gecatalogeerd te worden. Het schuin geplaatste halselement zorgt ervoor dat de hoogste snaren nog een extra basrepons hebben vergeleken met de laagste snaren, wat een evenwichtigere klank geeft, ook in het hoogste register. Het middenelement geeft extra punch en midrange, zeker met plectrum, en tezamen zorgen ze voor een gearticuleerde sound met voldoende warmte. Naar hollowbodynormen klinkt deze bas meer dan behoorlijk. De Fender Coronado, dewelke qua specificaties vrijwel identiek is, klinkt veel houteriger, met minder sustain en feller. De Mosrite zingt iets meer, het is allemaal wat meer uitgesmeerd. Ook voor moderne speelwijzen kun je op deze bas terecht, maar het is niet aan te raden, en als je zo'n bas koopt, koop je die waarschijnlijk niet voor de slap & tap.
Besluit
De Mosrite Combo-Bass, toch het meest luxueuze model van Mosrite toentertijd, is een erg degelijk gemaakt instrument, gemaakt in een tijd dat "ergonomie" nog een vies woord was, en ontwerpers die het in de mond durfden nemen zonder veel boe of ba ontslagen werden. De looks zijn uniek, de klank is uniek, de feel is uniek, en dat heeft z'n voor & z'n nadelen.
+ unieke looks, de bas is direct herkenbaar als "Mosrite" door de erg specifieke vorm & afwerking, en is zeker een eyecatcher op een podium, net doordat ze zo weinig voorkomen
+ voor een hollowbody te zijn nog een erg bruikbare klank, zonder schuldig te pleiten aan de typische hollowbodykwaaltjes als "weinig sustain, dikke muffe klank,..."
- Ze zijn ergonomisch een kleine ramp. Erg groot, vrij dikke body, een ontzettende neckdive en vreemde stringspacing maken van deze bas dat het geen allemansvriend is, en al zeker geen vriend voor de kleinere medemens onder ons.
- Ze zijn, net doordat ze zo zeldzaam en uniek zijn, vrij duur, en dat gekoppeld aan de ergonomie, of het ontbreken daarvan, maakt dat ze misschien net iets te duur zijn om als main-basgitaar te hebben bij een 3 uur durende optredenssessie... Uw linkerarm zal het aan het einde van de rit wel geweten hebben
+-: het aparte profiel van de hals en de stringspacing maken dat het beginnen spelen op deze bas erg vreemd aanvoelt, en je vrij snel fouten speelt. Maar eenmaal je gewoon bent aan deze hals is ze letterlijk vliegensvlug, en lukken dingen die niet lukken op andere bassen met conventionele halzen & profielen.
[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=d2OHvcboOtA[/youtube]
[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=zxYiBVGpMyE[/youtube]
