Oké, ik heb al twee bassen (1, 2) en een soortement van bas, en in tegenstelling tot heel wat andere goede lieden hier ben ik echt geen verzamelaar. Maar een bassiste die ik ken van de plaatselijke muziekschool verkocht dit ding voor geen geld - ik heb zelfs 10% meer betaald dan de vraagprijs - en het was net m’n verjaardag, dus… Er zijn mensen die gekkere dingen doen tijdens hun midlifecrisis, toch?
De Epiphone Les Paul Special Bass is intussen alleen tweedehands te vinden. Er bestaan een ‘Pitch Black’-, een ‘Translucent Black’- en een ‘Translucent Red’-versie van. Het zijn budgetbasjes: op het internet vind je prijzen als € 275,-, $ 299,- (= € 235,-) en £ 199,- (= € 250,-). Meer dan ik ervoor betaald heb, in ieder geval.
Specs:
Body en ingelijmde hals van massief mahonie. Dat klopt, zo te zien aan de elektronicaholte. Daar keek ik van op, ik had multiplex verwacht. Aan boven- en onderkant zit een laagje esdoornfineer, aan de tekening te zien.
Toets van palissander (of rosewood, whatever) met positiedots.
Scale 34”, breedte aan de kam 1.65”.
Twee ‘442R Alnico Bass Humbuckers’. Dat zegt mij niets, en als je die termen door Google duwt, vind je allemaal webpagina’s waarop het prominent gaat over ‘Epiphone Les Paul Special Bass’. Blijkbaar typisch voor deze basgitaren. Het zijn ‘soapbar’-achtige dingen, helemaal ingeharst, zag ik toen ik ze uit de body haalde.
Drie knoppen, 1 x volume per element, 1x toon. Die werken meer als aan/uitschakelaars dan wat anders, maar goed, budgetbasje en zo.
Zwarte, gesloten, slanke stemmechanieken waar Fender-fans een gloeiende hekel aan hebben. Nooit problemen mee gehad, dus ik vind ze prima.
Zwartgelakte metalen brug, best wel instelbaar maar zo te zien niet van de sterkste kwaliteit - beetje voorzichtig zijn met de imbussleuteltjes.
Bouw en afwerking:
Die vind ik verbazend goed voor de prijs, maar hier merk je wel dat het een budgetbas is. Het esdoornfineer op het bovenblad is niet - of niet goed - gebookmatched: de onderkant heeft een mooiere tekening dan de bovenkant. Dat laagje fineer is blijkbaar erg dun - op een bepaalde plaats en met de juiste lichtinval zie je een bultje waarvan ik vermoed dat het een onvolkomendheidje van het mahonie eronder is.
Tegelijk zijn er ook aspecten die me verbazen bij een budgetbas:
- Voor die prijs zou je niet verwachten dat ze kiezen voor een ingelijmde hals. Gewoon vier schroeven erin, dat kan niet anders dan goedkoper zijn. Maar nee, keurig ingelijmd, ziet er prima uit. De rode kleur is ook over de hele body, hals en achterkant van de headstock mooi egaal, en de laklaag is zo te zien vlekkeloos.
- Frets die nergens een buzz geven en prima afgewerkt zijn aan de zijkanten - nogal wat anders dan de scherpe frets op een paar bassen van de merken SX, J&D en andere die ik ooit in handen had.
Onder de elementen zat een flutschuimpje en die waren ook wat te diep in de body geschroefd. Daar heb ik meteen een ander strookje schuimrubber onder gezet en ze meteen wat hoger afgesteld. Dat scheelt wat het geluid betreft een slok op een borrel, vind ik.
De strapbutton aan de schouder zat wat losjes, die heb ik met tandenstokerstukjes en houtlijm weer vastgezet. Ik heb overwogen om meteen straplocks te installeren, maar de gitaarband die bij de bas zat - een stoffen ding van Planet Waves - heeft een best interessant ingebouwd vergrendelsysteem. Wel was die band te glad en te smal om de neckdive van de bas tegen te gaan, dus daar heb ik een flinke lap buffelleer op laten zetten. Probleem van de neckdive meteen opgelost.
De overgang van headstock naar hals is smooth maar zonder de minste versteviging. Dat lijkt me een zwakke plek in de goede traditie van de Les Paul-modellen: als er iets fout gaat, dan is het daar wel. Maar dat is ook weer te herstellen, weet ik uit ervaring: m’n Daion had ook te lijden van een gebroken - gelukkig niet afgebroken - headstock en die is heel mooi opgelapt.
Bespeelbaarheid en klank:
Door de kleine body met daarop een fullscale hals heeft de bas behoorlijk last van neckdive. Maar met een brede - of, in mijn geval, verbrede - en ruwe riem is dat probleem op te lossen. Dat de bas best wel licht is - 3,7 kg - is ook mooi meegenomen. De hals is iets smaller en dunner dan ik gewend ben - heeft wat van een Jazz Bass of van die dunne Ibanez-halsjes, maar met net iets meer grip. Tot mijn verbazing vind ik die hals heel comfortabel, ondanks het feit dat m’n andere bassen heel wat substantiëlere halzen hebben.
De body is een slab, zonder bellycut of afgeschuinde rand, maar omdat die nogal klein is, zit die bij mij nergens in de weg. Dat kan ik niet zeggen van m’n Yamaha BEX4C, waarvan de rand met binding me wel eens tot een andere speelpositie dwingt.
Ik vind het een hele prettige bas om te bespelen en ik grijp er zeker zo vaak naar als naar m’n Yamaha en m’n Daion - m’n Kala U-Bass is steeds meer iets voor tussendoorriedeltjes op de zitbank in de woonkamer. Gegarandeerd gaat die Epiphone binnenkort mee het podium op - ook al omdat de kleur prima ‘accordeert’ met die van de conga’s van een bandje waar ik wel eens bij repeteer.
Ook de klank valt me heel goed mee. Het brugelement klinkt - obviously - behoorlijk helder, met veel hoog en midden, en levert een bruikbare knor op. Het halselement geeft bakken laag, maar niet het typische, wat modderige laag dat je wel eens uit andere Gibson-modellen kunt halen. Ook beide elementen vol open levert een prettig geluid op. Zoals eerder opgemerkt, de potmeters zijn niet geweldig. Het volume van beide elementen subtiel mixen, dat zit er niet in. En de toon is ook ofwel helder, ofwel dof. Daar moet ik bij gelegenheid (basmeeting?) wat aan (laten) doen. Betere potmeters en een ‘orange drop’ of zoiets zouden een duidelijke verbetering opleveren, schat ik zo.
Besluit:
Ik heb deze bas gekocht vanwege de prijs en de looks: ik speel wel eens samen met een gitarist die zweert bij Les Paul-modellen en een overeenkomstige bas lijkt me wel een leuke gimmick. Ik had erop gerekend dat er wel wat aan te knutselen zou zijn, maar dat is niet het geval: de bas was prima afgesteld toen ik ze kocht, alleen de elementen moesten wat hoger. Nu nog betere elektronica en ik heb een prima basje-voor-erbij erbij.
Het moge duidelijk zijn dat ik intussen bewezen heb een allebasvriendje te zijn: Williams SG, Padawatjes ATK, de Squiers, Yamaha’s, Ibanezen, Corts, Fenders van m’n medeleerlingen op de muziekschool, m’n eigen obscure Daion en m’n daarvan helemaal afwijkende Yamaha semihollow fretless, een budgetbasje of een dure highendbas, ik speel er even graag op. Dat is ooit anders geweest: ik heb vroeger op heel wat bassen gespeeld die ik ronduit slecht vond en die ik zo snel mogelijk weer in het rek van de muziekwinkel hing. Ligt dat aan mij of aan de basgitaren zelf? Het is in ieder geval een feit dat ik de goedkope bassen van tegenwoordig vaak best wel oké vind.
Met de trotse sticker "Hand-crafted in China".
Dat leidt soms tot absurde vergelijkingen met dure bassen: een kennis van me kwam een tijdje geleden langs met z’n nieuwe, speciaal voor hem gebouwde basgitaar, een juweeltje met een prijskaartje dat daarmee spoorde. Zijn bas betaalde hij twintig keer meer dan de gemiddelde nieuwprijs van m’n Epiphone Les Paul Special Bass Trans Red, die hij trouwens ook heel bespeelbaar en best mooi noemde - of hij wilde beleefd zijn, dat kan ook. En ik vond zijn bas subliem, zowel wat uitzicht als bespeelbaarheid en klank betreft, laat daar geen misverstand over bestaan. Maar dan komen de rare en gelukkig retorische vragen: is die dure bas echt twintig keer mooier of bespeelbaarder dan die goedkope Epiphone? En nog belangrijker: zou ik er zelf twintig keer beter op spelen dan op m’n goedkope plank?
Nou ja, gelukkig hoeft niet iedere vraag een antwoord te krijgen…
