Fender "Classic Series" Mustang Bass (Japan)
Geplaatst: 02 apr 2017, 13:31
SCHAT?!? Ik heb je Precision Bass (perongeluk) iets te warm gewassen... kun je het me vergeven?
Wat?
De Fender "Mustang Bass", het laatste model dat ome Leo nog zelf ontworpen had in de nadagen van 1964, en werd geïntroduceerd in 1966 als de basversie van de Mustang gitaar. Het zoals de zessnarige evenknie betreft het hier een shortscale (30") instrument zonder al te veel franjes, maar toch met behoorlijk wat unieke onderdelen, zeker dus niet in elkaar gelepeld met wat overschotjes uit het magazijn. De USA versie is gemaakt tot 1981, en toen was het over & uit. Tot Fender Japan in 2002 de productie hervatte met dit model uit hun "Classic"-series: gebaseerd op het origineel uit de jaren '60, met specificaties uit de jaren '60. Het reviewexemplaar komt uit 2017, en is een van de laatste, zo niet de laatste, die in de BeNeLux nog te verkrijgen viel voor het moment. Ze zijn overal uitverkocht/uit het gamma genomen.
Specs:
- Offset non-contoured body gemaakt van elzenhout (alder), afgewerkt in een dunne polyurethaan lak
- Maple bolt-on hals met slab palissander toets, slanke C-shape, 19 "vintage style" frets (smal & laag) en een 7.25" radius, clay dots.
- Topkam van synthetisch been, met een breedte van 38.1mm
- 4-in-lijn headstock met de Mustang Bass vorm, 4 Gotoh GB-1 stemsleutels, Made in Japan.
- 1x passieve splitcoil pickup, 1x Volume, 1x tone (Alpha potmeters, standaard plasti-coated keramische condensator
- grote string-through-body brug met 4 individuteel instelbare zadels, en met voorzieningen voor springmutes (mutes niet bijgeleverd, mutes ook schier onvindbaar wegens niet meer gemaakt sinds '81)
- Standaard besnaard met Fender USA Bass 5250XL Short-Scale NPS (.040-.095) snaren
- afhankelijk van de versie krijg je er een kartonnen doos & imbussleuteltje voor de zadelhoogte bij, oftewel zit er nog een eenvoudige nylon niet-gevoerde gigbag bij.
Bouw:
Het is Fender Japan, en die mensen daar hebben een behoorlijke reputatie hoog te houden, maar vanaf het moment dat je de doos openmaakt, is de eerste indruk duidelijk een van "dit is overduidelijk een kwaliteitsinstrument". Geheel het instrument zit strak in de lak, en is tot een spiegelglans gepolijst. Het fretwerk is om door een ringetje te halen, nergens een scherp randje te bespeuren, of een vierkante mm die niet afgewerkt is, of wat aan het alziend oog van de QC is ontsnapt. De stemsleutels komen van Gotoh, en zijn zonder enige vorm van overdrijving de beste stemsleutels die ik ooit al op een bas ben tegengekomen: solide, nauwkeurig & vlot instelbaar, zonder fragiel aan te voelen. De benen (synthetisch) topkam is perfect geschuurd & ingesneden, zodat de snaren mooi uitgelijnd zijn, en vlak boven de toets zweven... er zijn merken die 3x zo veel vragen voor hun instrumenten die hieraan verzaken. De hals heeft een aangenaam smal & dun C-profiel zonder echt fijn te zijn. Denk aan een Jazz-Bass, maar dan korter. De body zet de trend verder: wederom alleen maar bewondering voor de nauwkeurigheid van de bouw & assemblage. Nergens een kiertje te bekennen, de hals die naadloos in de pocket aansluit, de slagplaat die hier perfect over past, een brug die precies uitgelijnd staat zodat de snaren mooi over het midden van de hals lopen (de brug is instelbaar in hoogte & intonatie, maar niet zijdelings, dus een juiste plaatsing is kritiek). Het slagplaatje is wel een typisch Fender Japan product: Iemand die de avond daarvoor tomatensoep gegeten heeft, en dan daarna net een fles teveel saké gedronken heeft. Overgeven op de badkamervloer is het resultaat, waarna de persoon in kwestie er niets beter op vond om daar een foto van te nemen, en dat motief dan af te drukken op een plastieken plaat, en dat als slagplaatmateriaal te verkopen. Om maar te zeggen: "schoon van ver, maar ver van schoon". Maar goed, dat heeft geen enkele invloed op de bouwkwaliteit, want de plaat zelf past perfect, en smaken verschillen nu eenmaal. Het kleine splitcoil elementje zit trots in de slagplaat, en laat zich erg vlot instellen. De potmeters & de jackinput zijn op een aparte, stevig verchroomde, plaat aangebracht. Potmeters zijn van de standaard Alpha-kwaliteit, met een goedkope condensator, iets wat altijd al het zwakke punt van Japanse Fenders is geweest (sublieme afwerking & bouw, maar toch besparen op de elektronica). Ze doen echter hun werk geruisloos & zonder storing, dus "het zal zijn tijd wel meegaan", een upgrade naar meer kwaliteitsvolle CTS potmeters kan ter zijner tijd altijd eens uitgevoerd worden. De brug is de typische grote brug, met voorzieningen voor spring-mutes, en net zoals het plaatje voor de potmeters wederom stevig verchroomd. Aan de achterzijde zitten de 4 through-body gaten voor de snaren, voorzien van stevige bushings om de snaaruiteindes op te vangen. De body is echter non-contoured (dus geen uitsparingen voor buik & voorarm), wat zeker bij zittend spelen een vreemd gevoel kan geven, echt ergonomisch is de body niet, vergeleken met een P of J.
Klank
"Verrassend Volwassen" is misschien het gemakkelijkst om de klank te benoemen. De Mustang Bass ziet er een beetje uit zoals een Precision Bass, en in deze familie zit ook de klank. Het kleine splitcoil elementje ziet er misschien fragiel en niet-indrukwekkend uit, maar de klank die het voortbrengt spreekt voor zichzelf: dit is een kamervullend instrument met een erg aanwezige & volwassen midrange "ronk", zoals de Precision Bass het ook heeft. Doordat het een shortscale instrument is, is de fysica achter de trillende snaar iets anders dan bij een longscale instrument, waardoor de harmonischen niet zo fel doorkomen. Het resultaat is een vrij donkere fundamentele klank, zonder modderig te zijn. En net zoals de Precision: ook al is er maar 1 element: er is veelzijdigheid troef. Van dikke plukklanken tot een erg stuwende plectrumklank. Zelfs voor slap & tap draait de Mustang Bass z'n hand niet om, met een bijna piano-achtige rijkheid in de nagalm. En doordat de snaren door de body gaan, is er erg veel sustain, dus een goede demptechniek is wel een vereiste. Ook valt er geen enkele dead-spot te ontdekken, geen enkele noot slaat dood. De fabriekssnaren zijn wat dun naar mijn smaak, waardoor ze wat slap aanvoelen, maar het vervult zijn taak zoals het hoort.
Besluit
Zoek je een klein basje met een grootse klank, en wil je daarbij kwaliteit, dan is de Japanse Fender zeker een van de betere kandidaten die momenteel op de markt zijn. De Mexicaanse PJ versie die recent is uitgebracht komt met een beetje geluk tot aan de enkels van de Japanse wat betreft afwerking, bouw & klank. De feel van beide instrumenten is vergelijkbaar, met de PJ die een iets modernere hals heeft, met iets meer "pak" aan vergeleken met de Japanse.
+ belachelijk hoge graad van afwerking, zowel qua bouw als qua hardware, zeker voor deze prijs (sub 650€)
+ erg volwassen P-achtige klank, met een lange sustain, en zonder dead-spots. En bovendien erg veelzijdig, zonder in generiek te vervallen: het karakter blijft altijd overeind.
+ erg vlot bespeelbaar, zeker voor mensen met kleinere handen & armen. Maar zelfs als je 196cm bent, lukt het perfect. Het is als spelen in easy-mode.
- moeilijk (niet?) te verkrijgen in Europa voor dit moment, dus men is al bijna verplicht om op Ebay of Ishibashi te kijken. En dat kan een invloed hebben op de prijs. En testen voor aankoop is ook niet mogelijk.
- potmeters & condensator zijn inferieur tegenover de rest van het instrument. Niet dat ze falen, want ze doen hun job, maar voor die 20€ dat het meer zou kosten, had ik graag gehad dat de elektronica van een hogere standaard was. Als Fender Mexico zijn instrumenten standaard met CTS de fabriek uit laat gaan, waarom Fender Japan dan niet?