Specs:
- semi-hollowbody: gelamineerde mahonie voor-, achter- & zijkanten, alder centerblok, arched top & back.
- mahonie/maple/mahonie 3-delig gelamineerde set-neck, angled headstock met 2x2 Grover "shamrock" stemsleutels. Kop met de typische Guild "Hump" & Chesterfield inleg
- Indian Rosewood toets, 21 medium-jumbo frets, pearloid dots, 12" radius, 30.75" mensuur, 43mm topkambreedte
- 1x Guild "BiSonic" singlecoil element in de brugpositie, mastervolume- & -toneregeling.
- Guild/Hagström "harp" staartstuk met 4 rosewood (!!!) brugzadels, individueel afstelbaar qua intonatie, brug in z'n algeheel afstelbaar qua hoogte
- 2 kleine rosewood vinger/duimsteuntjes
- dit alles afgelakt in hoogglans polyurethaanlak
- passende TKL-koffer (zwart tolex, zwart interieur) standaard meegeleverd
C'est quoi ça?
Aaah, de Guild Starfire (Bass). Guild, het merk in de jaren '60 voor mensen die zich geen Fender of Gibson (of voor de akoestische gitaren: Martin of Gibson) konden veroorloven, en, volkomen onterecht, vaak bekeken als een bedrijf dat de populaire modellen van Gibson kopieerde. Een verhaal dat extra gevoed werd doordat de oprichter van Guild, George Mann, een CEO van Epiphone was, en de mensen die Guild gitaren maakten, werknemers van Epiphone waren die geen zin hadden in de verhuis van New York naar Philadelphia na de staking van 1951. Maar soit, genoeg geschiedenis. De Starfire. De gitaarversie werd wel eens in de handen gezien van Dave Davies, en toen de basversie in 1965 uitkwam, had deze ook vrij snel z'n eigen, zij het vrij kleine, schare trouwe gebruikers. In de eerste plaats uiteraard Jack Casady van "Jefferson Airplane/Starship" en Phil Lesh van "The Grateful Dead", maar ook Chris Hillman van "The Byrds" en Steve Boone van "The Lovin' Spoonful" wisten de kwaliteit & klank van de Guild Starfire te waarderen. In modernere tijden durft Mark Stoermer van The Killers er ook wel eens een te omgorden. Guild, van nature een bedrijf dat zich focuste op akoestische instrumenten, besloot initieel om niet te investeren in de materialen en knowhow voor elektrische instrumenten, en nam daarom specifieke hardware en elementen over van het Zweedse Hagström (een beetje hetzelfde verhaal als de Harmony gitaren die elektronica van DeArmond gebruikten). Pas eind jaren '60, begin jaren '70 werden eigen ontwerpen gebruikt, niet altijd met overdonderend succes overigens. De Starfire Bass kwam er in een I en II versie. De I was eerst, en had slechts 1 element: een knoert van een Hagström Bisonic in de center/brugpositie, met daarna de optie voor datzelfde element bij de halspositie. In '67 kwam de II uit, met 2 Bisonic elementen, en een bedrading zoals de Gibson EB2D, dus ieder element een eigen volume & toneregeling, een 3-way switch, en een chokeschakelaar voor een midcut. In 1975 was het verhaal uit voor de Guild Starfire Bass, en hoewel ze nooit het (relatieve) succes van de Gibson EB2 heeft kunnen benaderen, heeft ze wel een eigen schare liefhebbers die de fijne klank van dit instrument weten te waarderen. En 40 jaar na dato is ze terug. De Newark-Street combineert de constructie van een 1965 Guild Starfire I met de typische harpvormige brug van de jaren '70. En in plaats van te kiezen voor een generische standaard humbucker, werd ook het originele Bisonic ontwerp afgestoft en licht aangepast, zodat die typische klank terug is van nooit echt helemaal weggeweest.
Bouw
De Newark-St. Guild is gemaakt in Korea, en de tijd dat "Made in Asia" een synoniem was voor "minderwaardig" ligt al een hele tijd achter ons. En deze Guild is alweer het bewijs dat er daar erg hard aan de weg getimmerd werd, en nog steeds wordt. Als je de koffer open doet, ligt daarin een, op het eerste zicht, perfect afgewerkt instrument. Het eerste wat opvalt is hoe licht het instrument eigenlijk is. De Gibson EB2, een vergelijkbaar instrument qua grootte en bouw, weegt veel zwaarder door dan de Guild. Een snelle inspectieronde leert me dat het lakwerk van fenomenale kwaliteit is, er zijn nergens lakfoutjes te vinden, alles is superstrak tot een hoogglans gepolijst,... Ja Gibson, daar kunnen jullie tegenwoordig wat van leren hoor. Ook qua houtwerk en afwerking aan de binnenzijde zijn er geen opmerkingen. De lijmnaden zijn zo goed als onzichtbaar, aan de binnenkant zijn geen houtsnippers of schilfers te zien, ook geen "squeeze-out" van overtollige lijm,... Het chroomwerk is van erg hoge kwaliteit, en staat garant voor jarenlange spiegelglans, zelfs voor mensen die puur zoutzuur zweten. Fretwerk is perfect, en de bas kan erg laag afgesteld worden zonder ook maar de minste fretbuzz of trilling. De benen topkam is perfect ingesneden, en aan de andere kant kan hetzelfde gezegd worden van de rosewood brugzadels. De brug is een vreemd ding: een metalen plaat die zweeft boven een beugel die op de top is gemonteerd, maar ze doet haar werk goed. Ook het pearloid inlegwerk in de headstock is van een ongeziene kwaliteit, zelfs voor USA-made instrumenten (Ja Gibson, ik kijk, alwéér, naar jullie)
Op tweede zicht vallen er me wel 2 dingen op. De stemsleutels staan, op mijn exemplaar, NET niet symmetrisch tegenover elkaar gemonteerd, da's toch een gevalletje slordig, want het exemplaar van elderly heeft het dan weer niet. En de lak aan de absolute rand van het fretboard heeft een paar luchtblaasjes eronder (vermoedelijk van de fretsleuven), wat voor een paar lichtere plekken zorgt. Je ziet het alleen maar, maar je voelt het niet, en het laat ook niet los.
Klank
"This bass is like a sportscar, the hot thing goes at the back". 1 Element, 1 volume- & 1 toneregelaar, waar hebben we dat nog eens gezien? Dat zou misschien doen vermoeden dat er niet echt een gigantisch gamma aan klanken beschikbaar is, maar niets is minder waar. Van ALLE bassen die ik ooit al in handen heb gehad, is de Starfire het exemplaar dat er met kop, schouders, middel en knieën bovenuit steekt als het gaat om "verschil in klank, louter door de plaats van aanslaan". Bij het plukken boven het element zelf heb je een stevige, gefocuste klank, met subtiele hints van "knor" en vooral van oversturing. Niet die strakke protklanken van een Jazz Bass op het brugelement, want die typische zangerigheid van een semi-hollowbody blijft altijd doorschemeren in de klank. Schuif je 2 centimeter verder op naar de hals, verdwijnt de knor en focus een beetje, en neemt de zangerigheid toe, en kom je qua klank eerder in het "allround"-gebied terecht. Nog wat verder naar de hals, en de Guild geeft iedere Gibson die met een mudbucker halselement is uitgerust "a run for it's money". Opeens, uit het niets, komt er een GIGANTISCHE bak laag-mid naar voren, dit echter zonder de eerder vernoemde focus & articulatie te verliezen. Je hebt een dijk van een sound, maar het verzandt niet in een modderige brij (wat je bij een EB2 wel hebt bijvoorbeeld). Met plectrum verlies je wat laag, maar win je veel articulatie & duidelijkheid, en heb je een erg goede, stuwende rockklank. Het is allemaal vrij moeilijk uit te leggen, maar onderstaande filmpjes zijn allen opgenomen met exact dezelfde instellingen qua gain & versterker. Ook aan de volume & toneregeling van de bas zelf is niets gedaan (alles vol open). Dan valt de veelzijdigheid van klank pas echt op.
Besluit
Na al die jaren is er eindelijk terug een betaalbare versie van een semi-hollowbody bass uit "the golden era" beschikbaar, bovendien eentje met een erg uniek & eigen karakter, die veel veelzijdiger is qua klank dan men zou vermoeden. Bouwkwaliteit is erg hoog, en mocht dit model je liggen, heb je naar alle waarschijnlijkheid een instrument in handen dat je voor vele jaren/decennia zal vergezellen doorheen je "reis der muziek"
+ zeer goede afwerking, bovendien een aangenaam gewicht voor een semi-hollowbody
+ ondanks het enkele element een breed scala aan bruikbare geluiden. Van gefocuste midrange knor tot zompige sublaag, en alles daartussen
+ unieke looks en een uniek model, met toch die klassieke uitstraling
+- hier en daar toch kleine slordigheden (het lakwerk rond de toets, die stemsleutels)
+- shortscale is niet voor iedereen weggelegd.
- het is en blijft een grote semi-hollowbody, dus voor de kleinere medemens is dit een ergonomische ramp.
- een behoorlijk aanwezige neckdive, maar niets dat niet opgelost kan worden met een goede strap. De schuld van de relatief lichte body?
meer foto's: klik
[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=RRGb_qgRndw[/youtube]
[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=IjGtel__Fvw[/youtube]
