Waar zou je zijn als we vroeger al YouTube hadden?

[Stinky]

ik was net weer een leuk basgitaar filmpje op YouTube aan kijken en toen bedacht ik me dat m'n leercurve toen ik begon met spelen waarschijnlijk héél wat steiler was geweest als we toen al YouTube hadden gehad.

vroeger moest ik namelijk als ik een moeilijke, ingewikkelde partij moest uitzoeken óf de naald van de platenspeler terug zetten óf de hele tijd op rewind op de cassettespeler drukken om de passage in kwestie voor de honderdste keer af te luisteren.
en soms zaten daar stukjes in die ik met de beste wil vd wereld maar niet kon ontcijferen...zelfs na jáááááren proberen nog niet.

tegenwoordig hoef ik maar een filmpje op te zoeken van de baslijn en er zit eigenlijk altijd wel iemand bij die de partij goed heeft uitgezocht: tis net alsof je tegenover een ervaren bassist zit mee te kijken!

om ff een voorbeeldje te gebruiken dat hier laatst voorbij kwam: Teentown uitzoeken was vroeger haast niet te doen, tenzij je OCD had of op het conservatorium zat.
als je dan al eens iemand hoorde die het kon spelen, was je aardig onder de indruk.



wie van jullie zoekt nog ouderwets noot voor noot baslijnen uit en wie gebruikt vooral YouTube?

[Erikx]

Ik kijk eigenlijk zelden filmpjes van bassisten op youtube. Ik vind het wel heel handig om gewoon nummers in te studeren. Dus gewoon het originele (of live) nummer, geen geïsoleerde bas. Ik heb altijd zoiets van: Als een ander het uit kan zoeken, kan ik het ook. En misschien wel beter

Ik heb vroeger ook veel bandjes voor en achteruit zitten spoelen, man wat een gedoe achteraf gezien. Zeker toen ik net begon en niet altijd in de gaten had dat het bandje misschien wat te snel of te langzaam draaide waardoor de toonsoort niet helemaal klopte en sommige stukjes niet logisch te spelen waren omdat je dan bijvoorbeeld de open snaar mist.

Trouwens, om de vraag te beantwoorden waar we zouden zijn als we vroeger al Youtube hadden: Misschien iets verder als het gaat om droge techniek, maar misschien wel minder ver als het gaat om de creativiteit om die techniek te gebruiken (maar dat is al een oud ouwelullen standpunt).

[Unlord]

Ik ben begonnen met bassen in 1998. Ik zette een CD op en speelde gewoon mee. Geen Jaco, maar voornamelijk rock en metal in die tijd. Metallica en Paradise Lost. Wel dertig keer achter elkaar om de partijen erin te krijgen. Op volume 10 natuurlijk, over de 100 watt Peavey Century in mijn studentenkamertje.

Tegenwoordig zoek ik het nummer op Youtube op, maak er een mp3 van en kopieer dat naar AnytunePro+ op mijn iPad. Meestal speel ik het gewoon af, luister en speel mee. De moeilijke passages zet ik op repeat of vertraag ik qua tempo. Als ik er echt niet uitkom, zoek ik op youtube naar een bassist die het nummer meespeelt.

Dus is het leven makkelijker geworden? Ja. Maar ik ben er ook luier door geworden en het heeft de lol in het muziek uitzoeken echt niet verhoogd ofzo.

[Stinky]

er zijn mensen die zeggen dat de weg er naar toe minstens even belangrijk is al de bestemming.
met die gedachte in het achterhoofd, missen we dan iets als we gebruik maken van YT?

ik doe het trouwens vrijwel hetzelfde als jou Unlord: doe eerst zelf de grote lijnen, dan de riffs en melodietjes die ik hoor, en als er dan nog een passage is waar ik niet zo één, twee, drie uitkom, dán grijp ik pas naar YT.

[Haico]

wie van jullie zoekt nog ouderwets noot voor noot baslijnen uit en wie gebruikt vooral YouTube?

Noot voor noot!

Ik speel sinds kort bij een Iron Maiden tribute band en ik wil de lijnen van Steve Harris 1-op-1 naspelen. In de laatste 3 weken heb ik 10 nummers uitgeplozen.

Ik ben gaan bassen in de tijd vóór youtube. Maar er waren al wel tab-sites. Die raadpleeg ik nog soms. Is het nuttig? Nee. Alle tabs zijn prut. De main riffs zijn soms wel goed uitgewerkt, alleen zijn dát nou nèt de gedeelten die jezelf makkelijk heb uitgezocht. Het gaat om de variaties en de improv die hij doet.

Ik heb er eerlijk gezegd nog niet aan gedacht om youtube te raadplegen. Eigenlijk zoek ik het liever zelf uit. Ik wil Steve Harris naspelen, niet een interpretatie naspelen van iemand op het internet!




Jackie Treehorn: "Interactive erotic software. The wave of the future, Dude. One hundred percent electronic!"
The Dude: "Yeah well, I still jerk off manually

[Hagen]

In de bigband kregen we bladmuziek van nummers die niet te vinden waren op YT. Soms was die er wel, maar in een ander arrangement. Dan zat ik echt noot voor noot erbij te schrijven en te tekenen. Maten die zich herhaalden gaf ik dezelfde kleur. (Vloekmodus aan:) wat verafschuwde ik die klusjes! (-uit) Meestal pakte ik dan de eerste en derde noot in de maat en hoorde in de repetities de de leuke lijntjes van de kleine tuba: ' Oh, staat dat er!' Dan leerde ik dat uit het hoofd.

Nu met de rockband leer ik alles van YT. Als ik het niet ontcijferen kan, check ik de gitaarakkoorden en puzzel van daar uit. Soms meng ik dan een beginnersvariant met een meer uitgewerkte versie.
De vaardigheid in alle passages krijgen en dan die aan elkaar spelen is voor mij nog best een oefening. Na een paar repetities krijg ik vervolgens meer lucht voor de details en kan ik een variatie erbij aanbrengen.
Laatst heb ik Doom & Gloom van de Stones uitgezocht: Beste een rijke versie van een bassist op YT overgenomen. Daarna zag ik D.Jones bij een live opname het nr heel sober bassen. Toch ben ik nu een paar van die uitgebreide lijntjes in de band blijven gebruiken. De rest was aangenaam verrast.

[baskruit]

Hier nog gewoon ouderwets zelf uitzoeken met de oortjes.

Daar gebruik ik tegenwoordig wel youtube voor maar meer omdat daar zo'n beetje alle muziek wel op te vinden is. Dan zoek ik zo'n filmpje waarbij iemand de tekst heeft uitgeschreven. Daar zit doorgaans muziek van goede kwaliteit achter.

[rich13]

Ik kijk zelden basfilmpjes op YouTube.

Als ik een nummer wil uitschrijven, wat ik ook bijna nooit doe, riep ik de cd op m'n laptop, of gebruik YouTube om de audio te downloaden, zodat ik het kan luisteren en makkelijk heen en weer kan spoelen. Ik schrijf dan uit op gehoor. Soms vind ik het leuk om liedjes gewoon mee te spelen en dan pik ik weleens een tab. Die gebruik ik dan als basis. Maar dan doe ik dat thuis voor mezelf en dan maakt het mij niet altijd uit of het klopt. Maar de echt mooie stukken zoals het fretless werk bij Talk Talk schrijf ik echt uit, want die zijn mooi met een reden.

[RUIS]

Als we in 1992 (toen ik begon met bassen) al Youtube hadden, dan zouden we ook de rest van het internet hebben en dus ook meer tabs. Ik kende dan misschien meer loopjes uit m'n hoofd, maar met zelf uitzoeken was ik nog net zo'n dweil als nu.

[Stinky]

ik weet bijna zeker dat als ik het niet allemaal in mn eentje had hoeven uitvogelen, ik heel wat eerder, heel wat contenter was geweest met mn spel.

als ik vroeger dan eens in de zoveel jaar in real life een toffe bassist tegen het lijf liep, waren dat ook meteen enorme leermomenten want ik lette op alles wat hij deed: hoe hij zn handen en vingers hield, hoe hij aansloeg, hoe hij staat, hoe hij de eq gebruikte, welke geile licks en bekende baslijntjes hij allemaal tevoorschijn toverde.
als een spons zoog ik gewoon alles op wat die persoon deed.

als ik nu kijk naar mezelf als ik speel, zie ik dat ik mn maniertjes en mn houding wss aan heel veel andere bassisten te danken heb.

precies dit soort zaken zijn nu op afroep beschikbaar via YT en dát alleen al is zo'n verrijking voor muzikanten die niet meteen in het epicenter vd muziekwereld wonen.

[bardo]

Als ik een nummer moet uitzoeken luister ik een paar keer, vervolgens probeer ik een paar keer mee te spelen, dan heb ik de hoofdlijnen meestal wel gevonden. Als er dan nog stukken zijn die ik nog niet heb gevonden zoek ik die noot voor noot uit.
Ik heb wel eens tabs geprobeerd, maar werd er nooit veel wijzer van, zal wel aan mijn interpretatie liggen.
Wat betreft variaties en improvisaties (voor zover ze niet heel opvallend zijn en dus nodig voor herkenbaarheid van het nummer), die laat ik meestal voor wat ze zijn, dat komt vanzelf wel als het met de band gespeeld word. Na verloop van tijd breng ik meestal toch wel eigen details aan, het gaat mij toch het meest om de "feel" van het nummer en niet om het klinisch naspelen van de juiste tonen. Voor mij is het dan belangrijk dat ik het lekker kan spelen en niet hoeft te persen op dingen die met niet liggen.
Je mag het ook luiheid noemen, dat ik geen zin heb om het me helemaal eigen te maken, maar als het de essentie van het nummer niet aantast leg ik me liever toe op timing en strak samenspel, dat is voor de beleving van het publiek veel belangrijker.

Maar respect voor hen die zich erop toeleggen een exacte replica van het te coveren nummer te vertolken. Ik bezit niet genoeg talent om een echte pro te evenaren, dus neem genoegen met mijn eigen interpretatie.....heb daar overigens wel plezier in!
Gelukkig speel ik met de band 90% eigen werk en het lukt me prima om mezelf te evenaren.

[bazz59]

Even ver als nu , alleen was het iets sneller gegaan.
Wat de grote jongens doen kan ik toch nooit zo goed , met of zonder youtube
Ben begonnen in 1976 met mijn eerste bas en toen was er geen sprake van pc, laptop, smartphone of tablet,dus ook geen you buis, dus alles zelf , in de mate van het mogelijke, uitzoeken. Gelukkig was de cassetterecorder al een feit zodat terugspoelen al mogelijk was. Je kon wel partituren kopen maar dan moest je noten kunnen lezen en het was dan ook nog eens redelijk duur.
Heb hier wel nog zo een boek uit die tijd liggen met de greatest songs of the Eagles.

[wombatboter]

Ik heb geen idee omdat toen YT er kwam ik al in een periode zat dat ik niet echt dingen nog uitzocht..
Daarvoor was het eindeloos naar platen luisteren en zoeken en prutsen. Soms kon ik het niet naspelen maar dan kwam er iets dat er op geleek en dat kon ik wat mengen met iets van iemand anders.
Ongetwijfeld zou ik dingen anders gespeeld hebben mocht ik YT gehad hebben (ik had bvb Love Games op het gehoor uitgezocht en tot verbijstering van een andere bassist slapte ik met mijn rechterhand alle zestienden ipv de meer "eenvoudige" partij (die meer op conga-spelen geënt werd)).
Had ik gezien hoe het moest, had ik nooit die zestienden gespeeld dus het had allemaal zijn invloed.
Nu zoek ik al jaren quasi niets meer uit omdat ik zelf partijtjes uitvind...Exact naspelen doe ik ook nooit bij bepaalde covers dus als de geest er maar wat van rondwaart vind ik het goed.

[Droombolus]

Nu zoek ik al jaren quasi niets meer uit omdat ik zelf partijtjes uitvind...Exact naspelen doe ik ook nooit bij bepaalde covers dus als de geest er maar wat van rondwaart vind ik het goed.

Ik kan geen muziek lezen en zocht alles uit aan de hand van cassettebandjes en wegens tijdgebrek ben ik ooit in een zelfde modus terecht gekomen. Speelde in de 70s in een Top-40 band ( zoals we dat toen noemde ) waarmee we de wiekenden optraden, maandags nieuwe nummers ( meestal 3 of 4 ) uitkozen op een bandje pleurden en dan woensdag de nieuwe nummers rippeteren en in wiekent gelijk spelen. En dat bij dat alles ook nog proberen niet in slaap te vallen op het wark ........ Dooz wer dem deez .....

Als ik in de huidige tijd gestart was had ik de mogelijkheid gehad een normale muziekopleiding te volgen. In mijn tijd was er alleen de keuze tussen konservatorium / muzieklyceum ( waar je gelijk afgetrapt werd als je popmuziek durfde te spelen zoals die gasten van Kayak ) of niks, kortom mijn basis was dus heel anders geweest en daardoor was ik waarschijnlijk al verder geweest. JijPijp was dan een leuke aanvulling geweest op mijn diejeet maar zeker niet alleen verantwoordeluk voor snellere vorderingen. Ennuh: Vroegâh ging je zo veel mogeluk naar de bands met je fave bassisten kijken in een poging daar wat van te leren ........

[Hans58]

Wat Bardo en Bazz59 zeggen past eigenlijk precies in mijn straatje. Ik ben begonnen met serieus bassen in '74. Het zou misschien wel geholpen hebben omdat je in je jeugdige enthousiasme natuurlijk veel en snel leert maar aan de andere kant was ik ook geen echte studiebol en richt(te) me net als Bardo niet op dingen die me niet liggen, zoals slaptechnieken en lezen.
Aan de andere kant heb ik zelfs de laatste jaren weer wel heel veel geleerd van het spelen in steeds betere bands met steeds betere muzikanten en ander repertoire, maar dat zijn weer dingen die op een ander vlak liggen en meer te maken hebben met samenspel en je plek in het totaal. Als ik nu, zonder arrogant te zijn, kijk hoe ik gewaardeerd word door mijn mede-muzikanten in de bands waar ik in speel dan heb ik het al met al niet zo slecht gedaan. Ik heb mijn beperkingen (behoorlijk wat ) maar ik weet ook wat ik wel kan en dat wil ik alleen nog maar beter doen.