P'sies, Sef, zo voelt het ook.
Ik heb 'm nu ruim 2 weken in huis en heb er, met 2 The Poor-repetities en veel thuisritjes al heel wat kilometers mee gemaakt. En wat een geweldige bas. Hij opent weer hele nieuwe wegen voor me, inspiratiewijs, en dat is echt te gek. Daarnaast klinkt-ie natuurlijk fantastisch. De toon is er werkelijk altijd, met heel veel definitie, "presence" en druk maar zit nooit in de weg. Geen dooie plekken op de beruchte posities op de G-snaar zoals je ze bij veel Fenders(-achtigen) hebt, niks.
Hij kan heel mooi en ook heel vies klinken als je 'm flink op zijn lazer geeft, maar altijd is er de definitie en onder dat prachtige hoog altijd dat vette, bijna sub-laag. Zowel met als zonder plektrum. En door de "razor-edge" afstelling van Peter speelt-ie waanzinnig gemakkelijk, wat ook helpt bij het inslaan van paadjes die ik niet (meer) dacht te kunnen vinden. Nou ja, op mijn nivo dan
Ja, ik zie het, het zijn louter superlatieven, en ik wil hier mijn trouwe Precisions zeker niet onder het vloerkleed schuiven maar dit is werkelijk de beste (en ook duurste
) bas die ik ooit gehad heb. De P is zoals ik het nu bekijk een soort Ford Pick-up truck; een oerbetrouwbare allrounder, beetje lomp soms, maar hij doet het altijd en je kunt er elk terrein mee in. M'n Rick zie ik als een Jaguar met notehouten dahsboard, of misschien een sjieke Range Rover, want hij is tenslotte ook erg allround. Nou ja, ik vind 'm in elk geval sjiek in dat fraaie Midnight Blue.
Het zal duidelijk zijn, ik ben er werkelijk ongelooflijk blij mee en vind het prachtig dat ik dit heb kunnen doen.