Eerst en vooral; ik heb deze nog niet kunnen testen in bandverband en beweer zeker ook niet dat ze de beste zijn, daarvoor is snaarkeuze veel te subjectief en/of afhankelijk van het beoogde resultaat. Maar voor wat het waard is toch even het volgende:
Sinds ik mij pakweg zo'n 15 jaar geleden écht bewust werd van het kiezen van de juiste snaar ben ik altijd bij Chromes beland, 40-95. Deze klinken (na wat inspelen) rond, punchy, geen bijgeluiden, toch nog helder en zeker "slap- en plukbaar", een techniek waarvan ik mijzelf steeds betrap het toch altijd te willen doen, ondanks onder andere mijn voorliefde voor Bernard Edwards en aanverwanten. Heb zelfs enkele keren de überdikke Rotosound Tru Bass-snaren gebruikt. Vetter en ronder gaat het niet, dit alles om te duiden "vanwaar ik kom"
. Maar toen ik voor deze bas een vers setje moest kiezen liet ik mij steeds meer leiden door een meer typische slapsound zoals je die van een heleboel funkateers kan bewonderen en mede door het feit dat dunne rounds door veel slappers geliefd zijn ben ik op de EXL180 uitgekomen.Bewust niet gekozen voor "steels" wegens "zo helder moet het nu ook niet", het extra helder is er ook vlug af en bij mijn éénmalige try-out van D'Addario-steels zo'n 10 jaar terug vond ik ze ook errug ruw aan de vingers. Nickelwounds leken mij een mooi compromis want ik heb maar één bas en het moest toch een beetje "veelzijdig" blijven...
Rotosound Funkmasters, de Mark King-signature snaren zeg maar, dikte 30-50-70-90, leek mij in het licht van de beoogde minimum veelzijdigheid ook nét een brug te ver (alhoewel het niet veel gescheeld heeft... ), vandaar de keuze voor een setje 35-55-75-95. Hiervan zijn de E en de A-snaar nog hetzelfde als van de algemeen aanvaarde minimum dikte van 40-95 maar zijn de D en de G toch net iéts dunner wat ik wenselijk vond om een iets meer knisperige pluksound te bekomen. Snelle geplukte accentjes zonder veel "toon", dat is wat ik zocht. Ik ben natuurlijk meer een funker dan een rocker, dat speelt ook mee!
Nu ik ze enkele uren kunnen bespelen heb kan ik alleen maar zeggen dat ik het gevoel heb van thuisgekomen te zijn. De bas staat wel superlaag afgesteld, dat dient gezegd; dit is ook nodig om bepaalde technieken überhaupt te kùnnen uitvoeren. Ik heb mij veel te lang blindgestaard op filmpjes waar dingen gebeurden die niet klonken of niet lukten op mijn eigen bas en nu heb ik de sleutel gevonden: dunne (en waarschijnlijk bij voorkeur redelijk verse
) rounds en een (zeer) lage afstelling. Echt àlles wat ik nu speel gaat zooveel makkelijker, de E heeft nog een mooie "tone" en is beter in balans qua klankkleur dan bij vele dikkere setjes en als ik mijn techniek aanpas kan ik nog steeds dof en/of diep genoeg klinken zonder dat de boel klettert (vraagt wel wat basistechniek qua zachtaardigheid wat natuurlijk niet ieders manier van spelen is). En dan is er nog de EQ indien nodig; het is nu eenmaal makkelijker om dunne snaren dik te doen klinken dan omgekeerd . De eerste momenten dat ik erop speelde maakte ik in mijn hoofd de vergelijking tussen de eerste keer rijden met een electrische fiets; alles gaat makkelijker en is gewoon prettiger...Dus nogmaals zonder te willen pretenderen dat deze snaren het ei van Columbus zijn, want dat is voor alles en iedereen zeer verschillend, wou ik hier toch even mijn oprecht enthoesiasme kwijt. Voor wat het waard is...
want die is heel rudimentair en geen double thumb enzo...
) merk ik stilaan wel dat ik mij meer en meer stoor aan: