Eens de juiste afstelling voor dit snellere en vooral langdurig aan te houden slapwerk wordt het dikwijls toch een fysieke uithoudingsslag om accuraat te blijven tot het einde van de song en dient men een zo "zuinig" mogelijke techniek te hanteren .
Mijns inziens is het de kunst om de heen en weer beweging van de duim zo kort mogelijk te houden en in tegenstelling tot wat er dikwijls aangeleerd wordt speel ik dikwijls niet alleen uit de pols maar combineer ik dit regelmatig onbewust met een kleine beweging van het duimgewricht zelf. Op een daartoe afgestelde bas is het zelfs mogelijk om zich te beperken tot enkel het bewegen van de duim maar dat is op termijn waarschijnlijk ook niet de beste optie; een combinatie van beide in functie van de omstandigheden lijkt mij optimaal; zo werkt het in elk geval voor mij.
De zogenaamde tip die ik nu even wou meegeven is de volgende: in plaats van met de vingers van de slaphand een lichte vuist te maken is het zeker de moeite waard om de vingers van die hand licht gebogen "uit te steken", net alsof je iemand een hand wil geven; je kan desgevallend de vingertoppen zelfs lichtjes op de body laten rusten. In elk geval geen spanning op de vingers zetten, is voor niets nodig...
Als ik beide technieken vergelijk valt het mij op dat ik bij de "uitgestoken hand-techniek" automatisch minder fysieke moeite moet doen om hetzelfde resultaat te bekomen omdat de duim op die manier net iets minder héén en weer beweegt. Voor 10 seconden slappen maakt dit geen verschil, voor een song van 5 minuten of een set van anderhalf uur waarschijnlijk wel...
Ik heb deze techniek natuurlijk niet uitgevonden maar een beginnende of occasionele slapper zal dit vaak niet automatisch doen, daarom wou ik dit toch even meegeven, for what it's worth...
