Welnu, ik heb Daphne nu ruim 1,5 maand in huis en heb er ook met de band mee kunnen repeteren. Ik kan er inmiddels wel iets over melden. Er traden beslist klankverschillen op bij gebruik van de verschillende versterkers in de thuis- en repetitie-omgeving, dus daar ga ik zeker op in, maar eerst iets over de bas zelf.
Zoals ik in mijn eerdere testverhaal over de Fifties P al meldde, heb ik inmiddels wat ervaring opgedaan met de bassen van Harley Benton. Voor wie dat nog niet weet: HB is het huismerk van de Duitse muziekgrootgrutter Thomann. Mijn ervaringen zijn tot op heden zeer positief, in die zin dat de HB bassen naar mijn idee, voor de bescheiden prijzen die ze moeten opbrengen, relatief veel kwaliteit bieden. Deze "bastaard Mustang" vormt daar geen uitzondering op. De lijn waar deze bassen onder vallen wordt zelfs als een soort "premiumlijn" gepresenteerd. Dat wordt onderbouwd dan wel onderschreven door zaken als messing brugzadels, tusq topkammetje, Gotoh mechanieken, een luxer vormgegeven logo en een matching headstock. Dingen die de betreffende bassen beslist een uitstraling van hogere kwaliteit dan wel meer luxe geven.
En hoe is dat dan in de praktijk? Is de hogere standaard die men pretendeert te bieden ook merkbaar? Het lijkt er op dat men kwalitatief beoogt te wedijveren met bijvoorbeeld Squiers uit de Classic Vibe series. En daar maken ze bij HB/Thomann best een goede beurt mee. De body van de MV-4MSB is bijvoorbeeld van elzen (waar de Squier CV Mustang het met nato doet), en de hals is een fraai gebonden (!) roasted maple exemplaar, wat bijzonder goed oogt. Zeker in combinatie met de in de kleur van de body meegespoten kop. Mechanieken zijn zoals al in de type-aanduiding vermeld van Gotoh. Kwa model hebben ze niet de vintage vibe van de Fender olifantsoren, maar kwalitatief zijn ze wel een pak beter dan de exemplaren op de Squiers. Overigens viel me dat kwaliteitsverschil ook al op bij mijn andere HB-bas (de Fifties P) die ook standaard al veel stabielere exemplaren had dan die ik op de CV Mustang mocht aantreffen.
De bouwkwaliteit en afwerking van deze bas staan los van de bescheiden prijs van slechts 229 Euro op een hoog peil. De hals met binding en de frets zijn voorbeeldig afgewerkt, de lakkwaliteit van de body en headstock is perfect, en de tort slagplaat is werkelijk bijzonder fraai. Niks dan lof dus hiervoor.
De afstelling was zo uit de doos wel OK. Ik moest de intonatie wel wat bijstellen (dat was bij mijn Fifties P echt dik voor mekaar) maar de actie was voor mijn gevoel en voor mijn speelwijze wel in orde. Hoe dat zich bij wat meer gas geven in bentverbant zou openbaren moest nog blijken.
Een goed gebouwd en mooi afgewerkt basje dus. Maar hoe speelt en klinkt dat ding nou, en heeft het ook iets te maken met een Mustang, waaraan blijkens de type-aanduiding wel wordt gerefereerd?
Als eerste valt natuurlijk op dat we te maken hebben met een PJ-configuratie in plaats van met een Mustang(-achtige) split pickup. Dat kan, want ook Fender zelf heeft een PJ-Mustang op de markt gebracht. Maar met 2 elementen en alleen een master volume- en master toonregelaar wordt het wel wat anders. Beide pups staan immers altijd aan en er is dus geen keuze om het P- dan wel het J-element de boventoon te laten voeren.
Zelf was ik nooit zo'n fan van een PJ-setup, maar in dit geval leek mij de combi van een shortscale (met een heel karakteristiek mid en midhoog-gebied) in Mustangmodel met PJ's voor een alleszins redelijke prijs de moeite van het proberen waard.
Wat mij als eerste opviel toen ik de bas in de huiskamerversterker inprikte (een H&K BassBase 250) was dat de E-snaar niet leed aan het veel bij shorties voorkomende verschijnsel van de ongedefinieeerde flubberigheid. Misschien door de aanwezigheid van het J-element, maar de toon is er gewoon. Verder is er de al eerder aangehaalde en geroemde dikke aanwezigheid van het midden en midhoog bij shorties, wat echt heerlijk is.
Op de huiskamer BassBase had ik wel de neiging om de toonregelaar aardig (zo'n 50%) dicht te draaien, waarmee ik de (voor mij té) heldere "kuch" van het J-element wat kon indammen. Daarmee kreeg ik een heel bruikbaar geluid, ook met gebruik van plectrum, wat voor sommige nummers uit onze Earring-set wel goed van pas komt.
Op de haai-end zelfbouw basinstallatie in onze oefenruimte klonk het allemaal wel wat anders. Die installatie (met afzonderlijke voor- en eindversterker, allemaal via software op de laptop ingeregeld, en met een 3-weg speakerconfiguratie) heeft een heel moderne en heldere klank, die vooral het J-element nog meer naar voren schuift. Daar draaide ik de toonregeling dus nog verder dicht, zeker in de plectrumnummers. Wel moet ik zeggen dat het laag op de E-snaar bij deze bas wel heel goed overeind blijft. Het mid en midhoog blijven ook hier heerlijk dwingend aanwezig.
Kort samengevat: is deze bas vergelijkbaar met de standaard Mustang zoals we die kennen? Nee, beslist niet. Het karakter is echt anders door de elementconfiguratie. Is het een goede en bruikbare bas? Jazeker; de bas zit voortreffelijk in elkaar en heeft echt diepte en een gezonde "growl" in het laag, en heeft bovendien het lekkere dwingende en zoet-warme mid en midhoog van een shortie. De afwerking is voorbeeldig en de bespeelbaarheid beslist prima. Waar voor mijn gevoel de Squier CV punten liet liggen in -vooral volledig- elektriek bentverbant blijft deze HB zeker overeind. Zij het dat het toch wel wat specifieke Mustang-karakter niet echt in deze HB ingebouwd is.
Inmiddels heb ik ook een setje La Bella flatwounds op deze bas gelegd en die LaBella's geven 'm echt karakter. Ik heb 'm ook met die flats inmiddels een paar keer meegehad naar de repetitie en hij doet het met plectrum bijzonder lekker in een paar Earringnummers, zoals Holy Holy Life. En dat terwijl Rinus in die tijd nog echt van de Dano met verse roundwounds was. Maar op 1 of andere manier zit met plectrum wel die speciale "kunk-toon" er in (weet niet hoe ik het moet omschrijven), al zal het J-element daar ook zijn steentje aan bijdragen.
De lage E profiteert er trouwens ook flink van.
De toon is dik en warm, nog steeds helder, maar niet té. Het voor een shortie zo kenmerkende fijne drukkende mid komt er met deze flats nog lekkerder uit. Het naar mijn idee ietwat té heldere karakter van de J-pup wordt wat meer in proportie gebracht. Overigens zag ik op YT een filmpje van vriend Lobster die ook een dergelijke HB aan de tand voelde, en hij heeft in een vervolgvideootje één van de potmeters vervangen door een push/pull om het P-element solo te kunnen schakelen. Ik overweeg ook een dergelijke aanpassing.
Al met al kan ik stellen dat de firma Thomann met deze bastaard Mustang echt wel een goeie shortscale in huis heeft gehaald. De kwaliteit van de componenten, bouw en afwerking van lak e.d. zijn werkelijk prima in orde. En dan te bedenken dat dit basje nog geen 250 Euro kost.
Verwacht geen klassieke Mustang-vibe kwa geluid. Het J-element geeft 'm niet alleen extra pit, maar ook een wat moderner karakter. Los daarvan hebben de elementen sowieso prettig veel output. De juiste flatwounds op deze bas maken het echt tot een feestje. Het zou misschien aanbeveling verdienen om de P-pup apart te kunnen schakelen voor een wat meer klassieke sound en ik denk dat ik een dergelijke modificatie ook ga laten doen.
Deze bas is beslist een aanrader als je een goede maar niet te dure shortie wilt hebben. Ik ga er overigens zonder gêne gewoon het podium mee op!
Pink
